reinaldo arenas

• karanlıktan önce
  
  sokaklardan yürüyüp geçiyorum...
  lime lime olmuş lağım borularından akan
  pislikten harab olmuş sokaklardan geçiyorum...
  zamanın gerisinde kalmış,
  öyleki üzerinize yıkılır diye...
  atlamaktan korkacağınız binalar...
  sizi tartan ve hakkınızda hüküm veren,
  zamanın gerisinde merhametsiz yüzler...
  zamanın gerisinde kalıp,
  kapanmış dükkanlar...
  kapanmış çarşılar...
  kapanmış parklar...
  kapanmış kafeler...
  bazen karşınıza tozlu levhalar,
  gerekçeler çıkıyor...
  "restorasyon için kapalı"
  "tamir nedeniyle kapalı"
  ne tür tamiratlarmış bunlar?
  acaba ne zaman bu sözde restorasyon işleri bitecek?
  asıl ne zaman başlayacak bu sözde tamirat ve yenilemeler?
  kapalı...kapalı...kapalı...
  herşey kapalı...
  geliyorum, sayısız kilidi açıyor
  ve süreksiz merdivenlerden yukarıya hızla çıkıyorum...
  ve o işte orada,
  beni bekliyor...
  örtüsünü kaldırıyor,
  onun tozlu soğuk bedenine bakıyor...
  ve tozunu silip,
  onu okşuyorum...
  ellerimle, nazikçe, arkasını,
  üzerini ve yanlarını siliyorum...
  onun önümde kendimi,
  çaresiz ve mutlu hissediyorum...
  parmaklarımı tuşları üzerinde gezdiriyorum
  ve aniden her şey başlayıveriyor...
  önce ufaktan ufaktan,
  çınlayan bir sesle müzik başlıyor,
  sonra yavaş yavaş hızlanıyor...
  şimdi son sürat çalıyor...
  duvarlar, ağaçlar, sokaklar,
  katedraller, yüzler ve sahiller...
  hücreler,
  küçük hücreler ve büyük hücreler...
  yıldızlı geceler, çıplak ayaklar,
  çam ağaçları, bulutlar
  yüzlerce, binlerce,
  belki bir milyon papağan,
  bir iskemle, bir sarmaşık....
  hepsi benim çağrıma karşılık veriyor,
  ve bana geliyor...
  duvarlar geri çekiliyor, çatılar yok oluyor,
  ve sen son derece doğal bir halde
  havada öylece sürükleniyorsun...
  olduğun yerden kurtulup süzülüyorsun,
  ve yükseldikçe yükseliyorsun...
  başka bir yere götürülüp,
  naklediliyor, ölümsüz kılınıyor,
  ve kurtarılıyorsun...
  o, güç fark edilen
  ama sürekli ritme şükürler olsun...
  aralıksız "tap-tap" diye ses çıkaran,
  o müzik...