kuşlar da gitti

• bir yaşar kemal eseri. o zamanlar istanbul un kuytu köşeleri şimdiyse en bilindik yerlerinde yapılan kuş avlarının anlatıldığı, yaptıklarının farkına sonradan varabilen temiz yürekli çocukların yer aldığı bir roman. kitabın son kısmını okuduğumda ağlayacak gibi olmamı sağlayan başyapıt. tabi bu yazarın bileceği işte kitap çok kısa be! yani biraz daha uzun olamaz mıydı? 79 sayfaya yetmeyen harika bir eserden bahsediyoruz. biraz daha uzun olsaydı tadından yenmez bir durumda olacağından eminim. karakter tahlillerine bakıyorumda, mesela uzun süleyman, hayri bunlar gerçekten iyi analiz edilmiş karakterler. öte yandan çevre tasvirleriyle roman bir mozaiğin parçaları gibi ayrılmaz bir bütün oluşturuyor. yani küçük bir cümleyi romandan atamazsınız. her şey düzenli.
  o kadar kusur kadı kızında da bulunur derler ya işte bu romanın tek sıkıntısı kısa olması.
  
  romandan bir kesit ;
  
  uzaktan, istanbuldan uğultular geliyor, kızıl kanatlı yırtıcı kuş menekşenin üstünde, göğsünü esen yele verip kanatlarını germiş süzülüyor, önümde istanbul şehrinin acımazsızlığının, yitmişliğinin, kendi kendini, insanlığını unutmuşluğunun, çok şeyler yitirmişliğinin bir anıtı, yüzlerce kuş başından dikilmiş bir anıtı duruyordu.