öfke kontrolü

• yıllarca kendimde şunun yokluğundan şikayetçi oldum durdum ama aslında gerçek derdimin ne olduğunu ancak buldum: öfkeyi kontrol etmek değil, öfkelenmemek istiyorum. öfkelendiğimde öfkelenmeme öfkelenerek daha fazla öfkelenmemin sebebi bu. cool olmak istiyorum. istiyorum ki karşımdakini, her ne kadar delirtecek laf ederse etsin, bi vito corleone'nin bonasera'yı dinlediği gibi dinleyebileyim.. son dakikaya kadar sakin duruşumu, sükunetimi koruyayım... delirip belermiş gözlerle cır cır bağırmak yerine kısık sesle, kedi severek tane tane konuşayım... olur ya karşımdaki dönüp özür dilerse, sarkmış alt dudağım ve pıt pıt yere vuran tek ayağımla "hemen barışmıycam" iç inatlaşmasına girmek yerine karizmatik bir hah şöyle yola gel büyüklüğüyle kabul edeyim.
  
  ama olmuyor. bezdim şunun için kendimi kilim gibi silkeleyip durmaktan, telkinden telkine vurmaktan ama olmuyor.
  "some day, and that day may never come,...[buraya kadar iyi, sakinim] .... i'll call upon you .... [ı-ıh, çıldırmaya başlıyorum, derin nefes, derin...] .... to cut your fuckin throat and drink your dirty blood and then i'll grill your nasty heart and cut your liver out to feed my cat you fucking bastard!!!! ... [evet gene blankaya bağladım].
  
  cool olunmuyor, cool doğuluyor.