sait faik abasıyanık

• bir evden deli gibi birisi fırlıyor. üstüme çullanıyor.
  "dostumu öldürdüm abi!" diyor. "sakla beni."
  
  paltomun cebini gösteriyorum. dikişlerinden yağmur girmiş, sabahki yediğim simitin susamları kokan cebimi. girip kayboluyor.
  
  "ismin ne senin?" diye sesleniyorum cebime.
  "hidayet"
  "neden öldürdün, hidayet?"
  "seviyordum be abi!"
  "nasıl seviyordun, hidayet?"
  "deli gibi be abi! gün onunla ağarıyordu. ben susam helvası satarım abi gündüzleri. cebin de mis gibi simit kokuyor abi. gün onunla ağarır; onunla kararırdı. bir dakkam yoktu onu düşünmediğim. abi, rüyada gbi yaşardım. her laf gelir gider ona dayanırdı. insanlar bana bir laf söylerdi. o ne cevap verebilir, diye düşünürdüm. bir şey alacak olsam o alır mıydı acaba, derdim. bir şey yesem içime sinmezdi. biri yol sorsa o gösterir miydi diye kafama sormayınce ve içimde o yol göstermeyince aptal aptal bakardım. bir güzel şey görsem ona göstermezsem, gösteremediğim için zevk alamazdım güzel şeyden"
  "ismi neydi?"
  "pakize"
  "sonra hidayet?"
  "sora abi.. hava kararırdı. susam helvalarını kahveye bırakır, iki bardak şarap içmeye koşardım. afyon mu katardı pezevenk meyhaneci nedir, içer içmez pakize karşıma dikiliverirdi capcanlı, sıcacık."
  "sahiden mi?"
  "yok be yalancıktan, hülyadan be abi! artık konuşur dururdum be abi."
  "sus, gelen var hidayet."
  
  hidayet, paltomun cebinde bir susam tanesi gibi büzüldü.
  yağmur dinmişti. ortalık bir parça ağarmış gibiydi.
  hidayet cebimden seslendi:
  "anlatayım mı ötesini abi?"
  "anlatma, yeter bu kadarı."
  "peki abi, sustum. nasıl istersen abi. ama anlat beni panco'ya emi?"
  "anlatırım hidayet."
  "ama ötesi daha kıyak abi."
  "ötesini ben uydururum hidayet. sen çık cebimden. palto da ıslandı. ikinizi birden kaldıramıyorum, yoruldum"
  "peki abi"
  
  cebimdeki susam pire oldu. fatih camii avlusunun çitlembik ağacının dibine doğru fırladı gitti. karanlıkta bir kıvılcım, kara bir kıvılcım gibi pırıldadı.