schizopolis

• soderbergh'in diğerlerinden ayrı tutulması gereken en absürd filmi.
  kendisini pek sevmiyorum ama hakikatten çok tuhaf ve absürd bir film çekmiş ve bu film ile adeta amerikanın kıçına parmak atmasını sevdim. iletişim problemlerini çok hınzır bir dilde eleştirmiş. başında ve sonunda bir jenerik olmasa da filmin yönetmeni soderbergh olarak geçiyor. yazılmış bir metin yok ve sadece "o an" anlayışıyla akıllarına geleni yazıp bir kaç doğaçlama ile çekilmiş.
  
  --- spoiler ---
  
  soderbergh karşımıza iki karakterle çıkıyor. biri anladığım kadarıyla bir kişisel gelişim filozofu olan kozmik bir abinin konuşmalarını ve mali durumlarını toparlayan bir şirkette diğeri ise basit sapık bir diş doktoru. karısıyla olan konuşmalarını , iletişim problemini eleştirmek adına zekice buldum. "merhaba" "nasılsın" gibi konuşmalar yerine. "gereksizce hal hatır sormak" "lafı geçiştirmek adına soru yöneltmek" gibi o an ki yaptıkları durumu anlatan laflar çıkıyor karakterlerin ağzından. karısını yine soderbergh'in canlandırdığı başka bir adamla aldatması ve karısının sıkıcı bir memur olan kocasını "japonca" dublaj olarak duyması , kocasını aldattığı ve kocasıyla tıpatıp benzeyen adamın "italyanca" dublaj olarak konuşması , kadının çevresindeki erkekleri nasıl algıladığı ile alakalı iyi bir detaydı. hatta sonra bir kafede yine soderbergh'in oynadığı başka bir adamınr--- gelip "fransızca" dublaj ile konuşup onu etkilemesi iyi bir kara mizahtı.
  
  --- spoiler ---
  
  kısacası o kadar muhteşem bir film olmasa da mizahı ve eleştrisiyle izletiyor.