muleta

• bir edip cansever siiri;
  geçtikti bir gün hani
  ormandan ve aydınlıkların fısıltısından
  kenti görmeye gittikti yağmurda
  yürüdüktü dar sokaklarda saatlerce
  girdikte sonunda yanık yağ kokulu
  çinko tezgahlı bir meyhaneye
  göz göze geldikti sevimsiz bir papağanla
  demiştin o gün bana, anımsıyorum
  ah, acısız boğulabilir insan.
  
  eylüldü, mavi donemiydi sanki picasso'nun
  -denize inen atlılar-
  sonra guernica ve
  'chat et oiseau'
  yıl bin dokuz yüz otuz dokuz
  yas içinde bütün dünya
  şehirler yanmış yıkılmış
  gördüktü ne kadar yorgun
  ne kadar çaresizdi isa
  ve demiştin bir gün, anımsıyorum
  mutsuzluk da boğabilirmiş insani
  bir gün, aksama doğru, alacakaranlıkta.
  
  başını menekşeye koydu, uyudu
  bir güvercin caliliğin orada
  hani
  görmeye gittikti güneşli günde
  parkı ve ördekleri
  yıllarca sonra. savaştan
  ekmek kırıntıları attıktı havuza
  bir elim omsuzunda seyrettikti uzun uzun
  dünyayı ve çiçekleri
  nedense durgunlaşıverdindi bir ara
  çok değil, en fazla bir kaç dakika
  ve dedindi, mutluyken de boğulabilir insan.
  
  ilkyazları sevmiyoruz artık, yaşlandık da ondan mi
  askımızı seyrediyoruz sanki uzaktan
  oysa yok biten bir şey aramızda, yok da
  hep ayni kalmıyor ki yakın duygular
  demiştin bunları bir bir, anımsıyorum
  mutlu da olsa insan mutsuz da
  her an yeniden yaratabilirmiş kendini
  demiştin, bir sabah, bir başka aşkla.
  
  sen olum !
  seni hiç düşünmeden yaşadık
  seni hiç düşünmeden yaşayacağız bundan sonra