babanın ölmesi

• bir insanın hayatta yaşayabileceği en büyük acıdır belki de babanın vefat etmesi. inanamazsınız, inanmak istemezsiniz, her şey yıkılır gider elinizin ayağınızın altından. yer yerinden oynar, gökyüzü yere iner, güneş kararır gider. o zamana kadar "sizin hiç babanız öldümü benim birkere öldü kör oldum" diye yazan ve "ne güzel yazmış" diye okuduğunuz şiir gerçek olur, ne olduğunu anlarsınız.
  
  anlarsınız "güvendiğim dağlara kar yağdı" lafının ne olduğunu aslında, zira bu hayatta babadan daha fazla güven veren bir nesne veya bir can yoktur. ve o dağ gibi, çınar gibi, dibinde huşu içinde oturduğunuz söğüt ağacı babanız yıkılıp gitmiştir. anlamak istemezsiniz bu hayatta herşeyin fani olduğunu. babadır bu, insanın dünyada en sevdiği kişidir, nesnedir. dünya yıkılsa babaya birşey olmazdı hani? hani 150 sene daha yaşayacaktı, hani yapacak daha çok işi vardı?
  
  üzülürsünüz gidersiniz babanızın naaşının başına. açarsınız yüzünü, öpersiniz hep doyunca. seversiniz, okşarsınız yanağını.. saçını. iki damla yaş akar gözünüzden yüzüne, silersiniz elinizle. sonra öpersiniz elini defalarca. "allah razı olsun baba" dersiniz içinizden, duyduğunu ümit ederek. ne zor imiş dersiniz, sarılırsınız halen sıcak olan göğsüne.
  
  benim babam dağ gibi adamdı, çok iyi adamdı. herşeyden önce insan gibi insandı. ne kırardı bir insanı ne de üzerdi, son nefesini de kuşlar gibi verdi. ne çektiyse kendi içinde çekti, kimseye de dert vermedi. biliyordu gideceğini, geride bir dert bırakmadı. açtı hep önümüzü, yolunu açtım oğlum var git yürü dedi.
  
  nasreddin hoca damdan düşünce hani demişler ya, "yardım edelim hoca" diye. nasreddin hoca da "siz durun, damdan daha önce düşmüş olan biri varsa o gelsin" demiş. herşeyde bir hikmet var işte. insanlar taziyeye gelirler ama anlamazlar seni ne kadarda olsa, çünkü ateş düştüğü yeri yakarmış onu da anlarsın. babanın yaktığı ateşi hiçbir su söndüremezmiş. bu saatten sonra o ateş ile kavrulup babaya benzemeye, baban gibi olmaya başlarsın.