seeking a friend for the end of the world

• bu hafta gosterime giren 2012 yapimi komedramantik janrali eser. "komedi" ve "steve carell" kelimelerine aldanmayin bu has be has dokunakli bir film.
  
  --- spoiler ---
  
  kliselere sirtini verdigi anlar da olsa derdini anlatabilen bir film. carell ve knightley (ulan cok ozenmisimdir boyle sadece soyad kullanmayi) arasi kimya bekledigimden cok cok daha iyi. eminim bir cok kisi iliski kimyasi acisindan olumsuz konusucaktir ki onu da dusunen zarif insan sevgili steve'cigim filmin sonunda keira'nin "keske seni cok daha onceden tanisaydim" serzenisine baska bir zaman diliminde veya kosulda olsaydik zaten bunlarin hicbiri olmazdi" diyerek olasi negatif yorumlari sik bir sekilde gogsunde yumusatiyor. (bu en azindan dogru bir klise, allah var) bence o kosullar ve kendi ufak fanusunda iliskinin gelisimi ve dinamigi tutarli olmus. senaryonun beklenildigi uzere pek bir numarasi olmasa da ozellikle filmin sonlarina dogru akici olarak ilerliyor. steve carell'in eski sevgilisinin izinden gitme rotasini izlememeleri daha iyi hatta daha gercekci olmus. dunyanin sonu psikolojisi geldiginde sanirim insanlar en yakinindaki dallara tutunmayi tercih edeceklerdir. hele agac keira cinsiyse cok da mevzuyu abartip 20 sene oncesinin asklarina yelken cevirmeye gerek yok. zaten zaman da yok. bazen en yakindaki el, en cok ihtiyacin olan el'dir yigen.
  
  son sahnede yatakta dodge'in yalnizligini -en sonunda- silebilme duygusunu cok guzel yansitmislar. orta yas krizindeki, sansi bir turlu yaver gitmeyen, izole karakterler (loser degil amk, her boka loser diye atlamayin reca ederim) ne kadar steve carrell'in ustune yapismis olsa da aslinda bu durum tamamen adamin bu karakterleri bi ust seviyeye cikarmasiyla alakali. iste yine filmin son anlarinda o dinginlik duygusunu sahane bir sekilde oynuyor. keira da panik haliyle soyledigi boyundan buyuk laflari ve sisirilmis sevgi sozcukleriyle harika bir sekilde eslik ediyor steve'e. bir de tabi haliyle dunya kayiplara karismadan evvel ki son dakika var; opusme gibi osuruktan bir kliseye siginmamalari cok yerinde bir hareket olmus. dudak maalesef cok overrated bir organ, goz ve agiz'a ortak bir sans verdikleri icin ben sahsim adina tesekkurlerimi sunuyorum.
  
  cocuklara sampanya icirdikleri sahne de cok yerinde dusunulmus ve tutuculuktan alev almis amerikan endustrisi icin cok yerinde olmus. onun haricinde hayatini pismanliklarla ve terkedilmisliklerle gecirmis bir adam icin tabi ki daha iyi bir bir son olamazdi. keske gercek hayatta da her yeni baslangic sevdiginin gozununun icine baktigin beyaz arka fonlu zaman dilimlerinde gerceklesse.
  
  o plaklarin arasindan rem ve it's the end of the world as we know it icin bekledik haliyle ama olmadi. kismet.
  
  --- spoiler ---