aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor

• yorucu bir sınav haftasının ardından gelen ve dershane sıralarında geçecek olan bir hafta sonuna girmiştim.sabah herzaman ki gibi erkenden kalktım.tuna kiremitçinin söyleşisini dinlemek üzere kültür merkezine gitttim.orada,uzun zamandır görüşemediğim bir arkadaşımı gördüm.koltuk değnekleriyle yürüyordu kendisi.hemen yanına gidip kendisine ne olduğunu sordum ve bir trafik kazası geçirdiğini öğrendim.abin nasıl? neler yapıyor volkan dedim.yüzünde acıklı bir gülümseme belirdi.ben anlatmayayım en iyisi dedi.ağzından dökülen ve beni olduğum yere mıhlayan sözler şunlar oldu: volkan artık yok! tıkandım.söyleyeceklerim boğazıma düğümlendi.nitekim ne o düğümü çözebildim ne de söyleyeceklerimi söyleyebildim.ölümün sessizliğini o kalabalık,sigara dumanıyla griye dönmüş,gürültülü salonda birlikte dinledik,içimizde hissettik.ne hissetttiklerimizi sözcüklere dökebildik ne de o andan sonra bilinçli olarak konuşabildik.belki o, kaza anına geri dönmüştü ve o anı yeniden yaşamıştı.yeniden feryatlar kulaklarında yankılanmıştı.yeniden gözyaşı akıtmıştı ve yeniden kalbi burkulmuştu. ya da bunlar hiç dinmemişti de o dakika da daha da alevlenmişti.ölen kardeşin ardından duyulan o unutulmayan ve bir türlü kalplerden silinmeyen acı yeniden esmişti o yaralı kalpte.bense ölümü o an hissetmiştim.
  dansta eşim olan volkan artık yoktu.o ki benim partnerimdi.yazın geçirdiğim güzel günlerde tanıdığım güzel insanlardan biriydi.saatlerce dans ettiğim,kimi zaman brlikte bol bol güldüğüm, kimi zaman kavga ettiğim insandı.ama artık yoktu...
  telefonumu çıkardım.volkanın numarasını tuşladım.belki karşıdan birisi açar diye.özellikle de volkanın açmasını umaraktan.ama telefondan gelen ,hala daha kulaklarımda yankılan ve bu yazıyı yazmama sebep olan sözler şunlar oldu:
  aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor,lütfen daha sonra tekrar deneyiniz!... ^*