işin içinden çıkamamak

• tam olarak hissettiğim şey şu saniyelerde.
  anasını sattığımın dünyasına fena sinirliyim. pek sinirliyim, çok sinirliyim..
  yaptığı her şeyi hesaplayan, senin yaptığını da hesaplayıp sonra bunları kıyaslayan ve ardından cıngar çıkaran çok yakınında biri olduğunu düşün. hayat çekilir mi böyle be? insan utanır be yaptığı her şeyi bir bir anlatırken. hayır daldım buna zaten, parmağım şişti, dövemedim de araya girenler yüzünden. te allahım..
  her şey boku bokuna değecek şekilde arka arkaya gelir de götler yapışık olur ya, hah işte öyle oluyor. tam olarak öyle oluyor.
  ben şu an bu entryi okusam ne tırtsın sen de derdim kendime. o arka arkaya gelen şeylerin ergen dertleri olduğunu düşünerek. lakin bunlar biraz daha ne bileyim ergenlikten farklı sanki. ergenlikten olsa ağlayınca geçerdi. artık ağlayamıyorum bile. çok ergenlikten bahsettim. bi ara mektup yazıp kendimi intihar ediyodum da bıçak çok keskin diye vazgeçmiştim.
  kafasında sürekli sürekli onun ayağını kaydırmakla ilgili planlar yaptığımızı düşünen bir annem var. ve buraya yazıp yazıp sildiğim bi sürü detay var. en son kendine damardan verilmemesi gereken bir iğneyi damardan vermeye kalkışırken müdahale ettiğim için birbirimize girdik ve "ya sen gideceksin ya da ben" diye deliler gibi bağırdı. buna artık dayanamıyorum.
  
  normal bir ebeveyne sahip olma lüksü istiyorum. isterdim..
  
  babaannemi kaybetmek çok koydu lan bana. 2 sene o annemdi. belki de hep annemdi. şimdi fark ettim. en sevdiğim yemeği annem bilmez, o bilirdi. öldüğünü gördüm. babamı da kendimi de hiç bu kadar bitik hissetmemiştim.
  bok vardı bu kadar dert oldu bana her şey. ayın on beşine doğru ölmeyi bile düşündüm. enazından son maaşımı babamlar çekebilirlerdi.
  bu siktiriboktan itiraf sayılabilecek bi sürü depresif cümleden sonra bu entryi bir daha okumayacağımı iddia eder, yazım yanlışı varsa şimdiden af dilerim. kalın sağlıcakla canlar.