3 entry daha
  • bir bejan matur şiiri.

    mavi dövmeleri
    ve bitmek bilmez yasların çürük izleriyle
    durup ateşe bakıyorlar.
    rüzgâr estiğinde hepsi ürperiyor
    göğüsleri değiyor toprağa

    ellerinde yanan odunlar taşıyan kadınlar
    siyah kazanların pası çökmüş yaşlılığıyla
    dolaşıp duruyorlar.
    ateşin öfkesi kabardığında
    sesler artıyor.
    orada ateş hiç bitmiyor
    söndürmek bir belâ

    göğüsleri pörsüyen kadınlar
    ellerinin korkunç inceliğiyle
    tutacakları odunların sertliğini düşünmekte
    ve susmaktalar.
    sustuklarında yaşları farkedilmiyor
    toprak kokuyor bağırdıklarında

    nereye yaslanacaklarını unuttuklarından
    gözlerini toprağa bırakıyorlar
    çünkü bulutlar gökte kalıcı değil
    en içten
    toprağa veriyorlar kendilerini
    ve kokuyorlar arasıra
378 entry daha
hesabın var mı? giriş yap