ol mahiler ki derya içredir deryayı bilmezler

• bir kaç ay evvel, moda'nın günbatımında arkadaşım dinletti bu parçayı. bir nakış gibi işledi içime. ince ince.
  
  1500'lü yıllarda hayali'nin yazdığı kelimeler, bugün 2010'lu yıllarda nasıl da sapasağlam, nasıl da gerçekliğinden hiçbir şey kaybetmeden dikiliyor karşımıza. çünkü gerçek, zamana, mekana ve kişiye göre değişmiyor.
  
  şiir'in tamamı aşağıda:
  
  cihân-ârâ cihân îçindedir ârâyı bilmezler
  ol mâhîler ki deryâ içredir deryâyı bilmezler
  
  harâbât ehline dûzah azâbın anma iyi zâhid
  ki bunlar ibn-i vakt oldu gam-ı ferdâyı bilmezler
  
  şafak-gûn kan içinde dâğını seyretse âşıklar
  güneşte zerre görmezler felekte âyı bilmezler
  
  hamîde kadlerîne rişte-i eşgi takub bunlar
  atarlar tîr-i maksûdû nendendir yâyı bilmezler
  
  hayâlî fakr şâlına çekenler cism-i uryânı
  anınlâ fahrederler atlas ü dîbâyı bilmezler
  
  yıldızlar hep gökyüzünde duruyorlardı. öylece asılı! sanki biri yukarıdan görünmez iplerle asmıştı onları gökyüzüne. şekilleri, renkleri yoktu. ben geldiğimde vardılar, büyürken vardılar ve hep olacaklardı.
  bir gece avşada bir evin çatısında, ellerimi başımın altında kavuşturarak izledim yıldızları. hareketsiz öylece duruyorlardı. ve milyarlarca! milyarlarca! yaşadığım şeyin benim küçük, benim bi'çare hayatımdan daha büyük olduğunu, büyük ve daha büyük bir şeyin bir parçası olduğunu hayatımın, o yıldızlara bakarak idrak ettiğimi anımsıyorum.
  
  görürken görememe hali, gören gözlere sahipken kör olma durumu yani. dünyayı, evreni görüyoruz, algı dünyamızda her şeyin bir karşılığı var. ama derinliği yok.
  
  (bkz: #13689602)
  
  bir de bunu dinlemek şart: http://www.youtube.com/watch?v=49erpvgvek4
  
  insan; yaşadığı şey'in, aradığı ve yaşama sebebi olan şey olduğunu anlayamıyor yaşarken!
  
  ne kötü!