jag ar zlatan

• # hayatında ilk kez ski yapmaya gidiyor ve tanınmamak için bere, şal, gözlük ne varsa kapanıyor. sonuç;
  one year we went to st moritz. do you think i felt at home there? not really! i had never stood on skis before. going to the alps with mom and dad when i was young would have been like going to the moon. st moritz was for the rich crowd. you had champagne for breakfast. champagne? i was sitting in boxers and wanted cereals. olof mellberg was with us and he tried teaching me how to ski. i didn't work too well. i flew down the hill like crazy, when the others danced down. i looked ridiculous. so to be sure i wore a balaclava that covered my face and a pair of huge sunglasses. no one would know who i was. but one day i went up a ski lift and had a young italian boy with his father next to me, and the kid started staring at me. don't worry, i thought, no one recognizes me in this outfit. no chance. but after a while the guy said, it must have been my fucking nose:"ibra?"
  
  i denied it. what ibra? who is that? but what did i gain from that? helena started laughing. it was like the funniest shit she'd ever seen, and the kid continued with his ibra, ibra, so finally i said: si, that's me, and then the most awkward silence came. the kid was super impressed. there was only one problem. he wouldn't be impressed anymore when he saw me on skis, so i thought, how do i solve this? i'm the star athlete. i can't be revealed as a loser here. and it got even worse than i thought. people started talking. a whole crowd gathered, all standing there waiting to see me skiing. i had problems with my gloves, i was very careful with how they sat around the fingers.
  i was careful about my jacket too, with my pants, the bindings, especially with those, because i've noticed that. people were messing around with their bindings all the time, opened them and closed them and so on, and who knew, maybe i was an amazing skier who had to make sure everything was perfectly set before i flew down the hills like ingemar stenmark. but it wasn't easy. the more i was fibbling around with my equipment, the higher everyone's expectations became. like, is he gonna do tricks? shoot down the mountain like a cannon ball with those football legs?
  i had to adjust my scarf too. and my cap and my hair, and eventually the crowd got bored. they left. sure, i was ibra, but you don't stand around forever waiting just because of that, and i could calmly go down the slopes like the amateur i was.
  
  --------------
  elimden geldiğince türkçe çevirisi;
  
  st moritz'e gitmeye karar verdik. sence kendimi orda rahat hissedebiliyor muydum? tabi ki hayır. daha hayatımda bir kere bile kaymamıştım. küçükken annem ve babamla alplere gitmek aya gitmekle eş değerdi. st. moritz zenginlerin bulunduğu yerdir. kahvaltıda şampanya vardı. şampanya? ben boxer'ımla oturup mısır gevreği istiyordum. olof mellberg'de bizleydi, bana öğretmeye çalışıyordu. hiç bir şey yapamıyordum, gerçekten gülünecek haldeydim. tanınmamak için yüzümü kapatan bir başlık ve koca bir gözlük takmıştım. benim kim olduğumu kimse bilemezdi. bir gün, ski asansörünün ordaydım ve genç italyan bir bir çocuk babasıyla yanımda duruyordu. çocuk gözlerini bana dikti. "merak etme, bu kılıkla kimse beni tanıyamaz" dedim kendi kendime. imkansız. aradan biraz zaman geçti ve çocuk "ibra?" dedi. kesinlikle benim kahrolası burnumdu beni ele veren.
  
  inkar ediyordum. "ibra'mı? o kim?" yalnız pek bir etki etmedi. helena gülmeye başladı. galiba gördüğü en komik andı bu. çocuk usanmadan devam etti "ibra? ibra? ibra?" diye ve sonunda dedim "evet, o benim". ve o an çok garip bir sessizlik oluştu. çocuk müthiş etkilenmişti. yalnız ortada bir problem vardı. beni kayarken gördüğünde pek etkileneceğini sanmıyordum ve bunu nasıl aşabileceğimi düşündüm. sonuçta yıldız sporcu olan benim, burda başarısız olarak bilinmemeliydim. düşündüğümden daha kötü oldu ve büyük bir kalabalık etrafımı sardı. hepsi benim nasıl kayacağımı bekliyor. o sırada kıyafetimi düzeltmeye başladım. eldivenleri iyi takıyorum, pantolonu düzeltiyorum, ceketimi çekiyorum. bu hareketleri etraftakilerden görmüştüm. kim bilir, belki müthiş kayıyordum ve her şey kusursuz olsun diye uğraşıyordum kıyafetimle. kolay değildi. ne kadar uğraşırsam etraftakilerin beklentileri de o kadar artıyordu. "hareket mi çekecek acaba? bir gülle gibi aşağı doğru mu kayacaktı o futbolcu bacaklarıyla? şalımı da düzeltmeliydim, şapkamı, saçımı ve etraftakiler sıkılmıştı doğal olarak. ve dağıldılar. ben ibra'ydım, yalnız sırf bunun için etrafımda sonsuza dek duracak değiller. herkes dağıldıktan sonra aşağı doğru kaymaya başladım, tıpkı bir amatör gibi, kendim gibi.