nejat uygur

• cibali karakolu ile tanışıp sevdiğim, artık epeyce yaşlanmış tiyatrocu; necdet mahfi ayral'ın rekoruna göz dikmiş gibi görünüyor ama zor işi... aklıma ümit yaşar oğuzcan gelir bir de; daha dikkatli, seçici işler yapsa çok daha iyi olabilir aslında... ölümü ile ilgili sorulara verdiği cevaplardan bir kısmı: (ilk önce şiiri okur)
  
  biliyorum bana değil gelen bu kalabalık
  kapılardan taşan kalabalık
  gelen meşhurları görmek için
  bak o da burda, aa! o da şurda deyip
  beni musalla taşında unutanları görüyorum
  ve duyuyorum, imamın 'nasıl bilirdiniz?'
  diye sormasını
  bir kişinin bile benim için korkudan kötü
  diyemediğini duyuyorum
  ve 'ben dayanamam' deyip mezarlığa
  gelmeyenleri de görüyorum
  şaşkınlığım yağıyor toprağın altından
  gökyüzüne
  ilk defa içten ağlıyorum işte o an
  ve sonra aklıma geliyor, özlüyorum
  komik elbisemi, yırtık pabuçlarımı...
  ve sonra bir üzüntü başlıyor içimde
  ve vefasızlığıma kızıyorum; çünkü
  seyircilerime haber vermeden gidişime
  kızıyorum
  ve sonra her kul gibi sevabımla
  günahımla allah'ıma sığınıyorum
  
  oraya gelenler gerçek yüzlerini göstermiyorlar. cenazeye bir kokteyle gider gibi gidiyorlar. tek farkı suratlarına takındıkları maske. bence cenazeden cenazeye bütün sanatçılar hayatlarının en güzel dramını oynarlar. herkes dram maskesi takıyor. ama öleni, cenazeyi orada unutuyorlar.orada zaten yalnızlığın ve gerçek dostun sevgisine sığınıyorsunuz.