the elder scrolls iv oblivion

• bu tarz oyunlar oynadığım yoktu, ana senaryoya bağlı kalma mecburiyeti olsa yine oynamazdım lakin oyun içerisindeki oyuncuya verilen serbestlik ile takdirimi kazandı. öyle bir saygısız, namert, çirkef oynuyorum ki oyunun hayranları görse kutsallarına küfretmişim gibi sinirden elleri ayakları birbirine dolanır.
  
  safi çalıntı malları satmak için thiefs loncasına girip, çalıntı mal sattığı dayıyı bile evine girip soyan, gözleri önünde ölen skingard kontesinin cesedi soğumadan cebinden para aşıran, vampirlikten kurtululması için iksir veren karıyı iksiri aldıktan sonra öldürmeye kalkan, arena şampiyonluğundan sonra hayranı olduğunu belirten ufak piçi bile soyabilecek kadar yüssüzleşen, ben... yaşar usta!
  
  hayaletli ev satan benirus ipnesiyle gittiğimiz evde hayaletleri kesmeyince de bug bulmuş oldum, haritanın neresine gidersem benimle geliyor. ipnetor yüzünden meslek hayatımızda altın dönem sekteye uğradı ama en azından bu birilerini lafa tutarken cepçilik yapabiliyorum. ben atla kırlarda gezerken bu arkamdan yaya olarak koşuşturuyor. öyle itaatkar ki bazen attan inerken eğilecek de sırtıyla basamak oluşturacak, üstüne basıp inecekmişim gibi hissediyorum. ha bi de ne olursa olsun yanımda savaşması müthiş bir olay. üstelik ölmüyor, bu da seyri epey keyiflendiriyor. mesela bir mağaraya giriyoruz bayıltıp bayıltıp ayıltıyorlar, ben kenardan ok atıyorum, fanboy piçi ışık tutuyor. çok güzel bir ekibimiz var.
  
  hemen naçizane bir anımı da paylaşıvereyim, arenaya gittim büyük şampiyona meydan okuycam diye, baktım kabul etmiyor bi ok çaktım kafasına herkes üstüme çullandı, bi ona bi ona dalarken benirus da yanımda çarpışıyor, dayıya ok, karının alnına pıçakla iki çizik, arenacı piçe sopa.. fanboyun kafasında bira şişesi kırdılar, sonra guardlar geldi bunları sikti kabahatli bunlar gibi, meğersem dayı challenge ı kabul etmiş menajerimle konuş diyormuş. anlayamadık tabi başta. öpüştük barıştık.