progresif gece yazıları

• gecenin bir ağırlığının olmamasına rağmen insanın üstüne çökmeyi başarabilmesi,
  belki de tiyatrocuların makyajlarını sildikten sonra azalan ağırlıkları ile farklı bir
  kütlesel kimliğe bürünebiliyor olmalarına ön ayak oluyor olabilir. olmayabilir de.
  gereksiz gece işte. hiçbir şey bilmez çökmekten başka. makyaj betimlemesi,
  özentiliği ile sinirlerimi bozdu ama bıkkınlık giderici fondoten de pek bi kasıntı
  olacak. her ne ise idare et. zihnim bulanık. yo yo zihnim değil nesneler bulanık.
  silikleşmiş. bıkkınlığa bulanmış, dahası; asit buharında sünüp eriyen plastik gibi.
  şöyle mi yazsam; bıkkınlığın asit buharında sünüp eriyen plastik gibi, telefonun
  öbür ucunda telef olurken zihnime yansıyan her şey, sessizliğin ardından getirdiği
  fırtına gibi, belli belirsiz, yamru yumru bir tabelayı getirmişti bana.
  "kendi düşen ağlamaz" 'ı. bu durumda ağlayanın da düşmemesi gerektiğini, soğumaya
  yüz tutmuş plastik magma balçığa, yorgun adımlarımı mı anlatacak. peehhh.
  tek dişi ve son havli ile. yok daha neler..