the raven that refused to sing

• grace for drowning'in hic de altinda kalmayan bir album. "bu aksam donus yolunda dinlemeyecegim bunu, riverside'i merak ediyorum lan" diye kendi kendime psikolojik baski kuruyorum ama olmuyor iste. bilen bilir, ulkedeki en azili (hatta belki de ilk) riverside fanlarindan biri olarak son albumlerini daha bastan sona dinleyemedim. hepsi bu album yuzunden!
  
  albumde kimlerin caldigini saymaya gerek yok. bu kadar harika bir kadroyu toplamak zaten buyuk olay, ama daha da zoru bence bu kadar okuz adami sov olaylarindan uzak tutabilmek ve bir studyo albumunde bile grup icindeki o kimyayi hissettirebilmek. produksiyon departmaninda ise isler yardirilmis. wilson bu konularda zaten cok basarili, parsons etkisi ile beraber albumdeki her enstrumanin caldigi her notayi dandik bir mp3 formatinda dahi duyabiliyorsunuz. rock tabanli ve bu kadar alengirli mevzularin dondugu bir albumde bu denli net bir kayit uzun bir zamandir duymadim ve inanin cok fazla album dinliyorum. siparis ettigim bluray formatindaki album gelince olacaklari dusunemiyorum.
  
  ama soyle bir sikintim var, her ne kadar album mukemmel olsa da 70'lere oykunmenin boku cikacak bu gidisle. grace for drowning'de de fripp tadlari vardi ama steven wilson imzasi her an hissediliyordu. bu albumde ben wilson kokusunu drive home, otmeyi reddeden kus ve the watchmaker adli parcalar disinda cok seyrek duydum. donemsel bir hadisedir diyerek gecistiriyoruz bunu simdilik, zira bu da cok guzel. ancak porcupine tree'nin askida oldugu bir donemde steven wilson da ne kadar basarili olursa olsun baskasi gibi olacaksa neyleriz biz...