stories we tell

• bu yılki if'in en iyi filmi bana göre bu belgesel çalışmaydı. yönetmenin kendi aile hikayesini anlattığı özellikle de annesi üzerinden şekillendirdiği bu çalışma hiç konuşulmamış saklanmış kimi gerçeklerin açığa çıktığı, bilincin yansımaları bazen de yanılsamalarıyla ortaya çıkmış duygusal eğlenceli ama bir o kadar da hüzünlü bir hikaye...
  
  sarah polley kendi kişisel hikayesini ekrana yansıtıyor. anne baba özelinde kendini bilinenler ve sonradan öğrenilenlerle yeniden tanımlıyor. tüm aile bireylerini annesinin özel yaşamının detaylarıyla adeta sorguluyor. anne ve babasının farklılıklarını ve annesinin babasında buldukları ve bulamadıklarının izinde hikayesini şekillendiriyor. bunu yaparken annesine karşı duyduğu sevgi, onun yaşadıklarına ve tercihlerine tüm ailenin saygılı ve anlamaya dönük bakışları insana böyle bir bilincin de var olabileceğini kanıtlarken aynı zamanda yaşananların gizeminde hayat bulan ve açığa çıkmasından korkulan bilinmeyenlerin hayatın perspektif ve derinliğinde bazen ise sadece empatiyle anlamaya dönük sevgi dolu bir bakışla nasıl da bizdenleştiğini ve bir "an"dan ibaret olan her şeyin acısıyla hüznüyle bize ait olana eklemlendiğini anlamamıza yarayan bir bütünlüğün tanımı haline geliyor.
  
  stories we tell hayatın hikayelerinden biri. anlamaya sevgiye ve anlayışa dönük muhteşem bir yaşanmışlık. belleğin hatıraların hareketli ve oynak zemininde herkesin bakışının ve ortak paydaların hikayesi. muhteşem bir belgesel...