central

• signature song diye bir şey varsa; central, john frusciante' yi en iyi tanıtan parça olmalıdır.
  7 küsür dakikalık parçanın 2.dakikada bittiğini ve gerisinin spirütüel bir yolculuk olduğunu söyleyen insanlara katılırım ama bu tanımın eksik olduğunu da düşünmüyor değilim. central belki dünyanın en güzel, en ilginç parçası değil ama, benim nazarımda bir müzisyenin tüm çıplaklığı ile kendini sunduğu başıyla,sonuyla, frusciante'nin, bildiğini, içini ve içinden geçmekte olanı sırasıyla açık ettiği, şeffaf bir şey.
  
  beyinde yankılanan iç ses kadar gürültülü baterinin, zaman kadar ısrarcı yaylıların,kaybettiği kendi sesini duymaya çalışan gitarın, yürek ağrısı gibi arada yoklayan klavyenin nefes nefese artan gürültüsüne bakıp artık daha fazla ses çıkaramayacaklarına inandığınız son dakikalarda john frusicante'nin bir haykırışı var ki, şarkı için climax, dinleyen içinse tüylerin diken diken olmasına ya da gözlerin dolmasına sebep gerçek bir kırılma noktası...