nedense ilk bölümüyle [çünkü ikinci yarıda atmosfer epey değişiyor] bana tam güne başlama sertliğinde bir albüm olarak gelen;
günün ilk kahvesine eşlik eden
morrissey albümü... son gerçek britanya insanlarından -ki
morrissey ve tayfası
**** oluyor bunlar galiba- dem vuran
* kızgın ama bir o kadar da kırılgan
* yanları olan; kapağında
morrissey'i en yakıcı haliyle [yani sahnede, gömleğini henüz seyirci denen kitleye fırlatmadan önce..] gördüğümüz; lyriclerin bulunduğu bir albüm içi kitapçığı yerine kucağında küçük kızı ile oturan orta yaşlı bir babanın göründüğü,
seasick yet still docked'ın videosunu anımsatan, bir fotoğrafın çıktığı
karanlık nesne...