ratko mladiç

• geçen sene eve giderken, yolda bir arabanın bir güvercine çarptığını gördüm. güvercin çarpmanın etkisiyle kaldırıma savruldu. hemen kenara çekip kuşun yanına gittim, hayvan yarı parçalanmış halde can çekişiyor, sağlam kalan kanadıyla debeleniyordu. kanadının biri kopmak üzere, bağırsakları patlamış, gagası kırılmış, ağzı kan içinde... içim parçalana parçalana acısına son vermek için kafasını bir taşla ezdim. ama kafatası kırılırken çıkan ses günlerce kulaklarımdan gitmedi. "bir ihtimal de olsa kurtulabilir miydi?" diye sordum kendi kendime. yapılması gereken şeyi mi yaptığımdan hala emin değilim.
  şuraya bağlayacağım, günde belki binlercesi çeşitli şekillerde telef olan bir güvencin için günlerce vicdan azabı çektim ama şerefim ve kutsal bildiğim her şey üzerine yemin ederim ki, bu insanlık düşmanı aşağılık mahluku gözümü kırpmadan, kafasına sıkarak öldürebilirim. ve ömrümün sonuna kadar asla ve kat'a vicdan azabı çekmem.