meril çiğdem durmuş

• arama geçmişinden bir linki bulmaya çalışırken haberi ilk aldığım gün yaptığım aramalar geldi önüme. yakın arkadaşım değildi ama tanıyorduk birbirimizi. hiç bir kötülüğünü görmedim. keşke görseydim belki dayanması daha kolay olurdu. kör ölür badem gözlü olur hikayesi değil bu. kabul: biraz değişikti, alışması zordu ama hiç de bi kötülük bulunmazdı içinde. insan hem bölüm birincisi olup, hem sporla uğraşıp hem de bu kadar sosyal olabilir mi? oluyordu işte.
  adaletsiz ölümü karşısında isyan etmemek mümkün mü? belki bile diyemiyor insan onun gelecekte kazanacağı başarıları düşünürken. ilk duyduğumda "şaka mı?" dedim sonra cenazede adını o ekranda gördüğümde vurdu. imam merhume dediğinde ağlamamak için dişlerimi nasıl sıktım. çünkü benim hakkım yoktu annesinin, erkek arkadaşının ve yakın arkadaşlarının yanında ağlamaya. cenazesine 2 otobüs ve onlarca arabayla gidildi, ama bu kadar kişi toplanıp onu cenazesine gitmemeli diyor insan, onunla birlikte pikniğe falan gidilmesi gerekiyordu, 22 yaşında ölmek de ne! insanin dili varmıyor "arkadaşımın cenazesine gidiyorum" demek. bakamadım o toprağa konulurken, toprak atılırken üstüne. sonra? bitti. 22 yıllık o güzelim yaşam bitti. toprak oldu. 22 yıllık emek bir saniye içinde yok oldu. yalan dünya.
  ne desek boş. yetmiyor.
  ışıklar için yat meril.