ekşi itiraf

• yatakta dolanıyorum, aklımda deli düşünceler. başım ağrıyor, kahrolsun bu küme baş ağrısı.
  bıktım başımı duvarlara vurmaktan. bi ağrı kesici alayım bari. yoo, yo dur bi. ben ilaç kullanmam ki. biraz da bu duvara vurayım, belki geçer.
  bir garibim bu ara yine. nete pek girmiyorum, telefon elimde değilken çalmışsa, arayana bile bakmıyorum.
  peder bey de sitem etti bugün, hiç aramıyormuşum. çok severiz ya birbirimizi. üniversiteye gidene kadar nefret ederdim babamdan, üniversite süresince nefretim geçti ama sevdim mi emin değilim. neyse, bu konudan girmeye başlayınca çenem düşer şimdi, zaten çok konuşan insanım ben ve malum biz kürtler uzun yazıyoruz, afet aplaya da selam.
  
  bu aralar intihar düşüncesi deli gibi sardı beni. aslında normal günler geçiriyorum.
  bu sabah yine ağzımda sigara varken yüzümü yıkadım, okula gittim, öğleden sonra adliyeye gittim. bir ekşın yok yani pek. şu an bi cinli lamba bulsam; “ne istiyorsun?” dese maddi cevabım yok sanırım. en fazla “bir parça huzur” derim.
  intihar edecek gücü olmayanı, ölümün bulmaması ne kötü. “intihar düşüncesi bazılarında doğuştan bulunur” derler.
  “benim hayatım, benim kararım" diyemiyorsun işte. zaten hep diyorum ya, bir gün intihar edecek olursam, önce annemi öldüreceğim, sonra kendimi. dayanamaz benim ölümüme kadıncağız.. ölmek istesek, ağız tadıyla ölemiyoruz bile. kesin qebrax arkadaşlarım arkamdan “oxlim ben biliyem ha, qız meselesiydi” diyecekler. birisi de “hevalin intihardaki üslubu yakışıksızmış” diyecek de o mezardan kalkıp sikecem belasını. “heval, kürtler neler yaşıyor, sen kendini öldürüyorsun" diyenleri, "numara yapti qebrax" diyecekleri falan düşündüm de offf offf.
  
  keşke bu kadar kalabalık bir çevrem olmasaydı, belki ölüm daha kolay gelirdi. lanet olsun böyle hayata, ölürken bile kendimden önce düşünmem gerekenler var. aslında ben çok düşünceliyimdir. intihar edecek olsam, kapıyı kırmayın diye açık bırakır, öyle göçerim dünyadan. beni bulacak kişi zahmet etmesin diye, bir sürahi su bile koyarım yanıma. kafka’yla intihara bulaşmıştık kısmen, sadık hidayet’le tam içine girdim herhalde. adaletini sikeyim dünya. insan yaşamaktan utanır mı be? ha, utanılacak bir şey de yok ama sıkıldım ya. hem bence intiharı düşünenlere idam cezası verilmeli. sanırım bu kez ağır saçmaladım, illiyet rabıtasını mahvettim. ya o değil de ben günlüğümü bulamadım bu gece, burayı günlük yaptım resmen. ulan günlüğü pij arkadaşlardan biri çarpmış olmasın?
  
  şimdi bunları yazdım diye paniklemeyin. intihar falan edecek değilim, en azından şimdilik. hem ben intihar etsem ailem beni öldürür lan. gerçi babam ne tepki veriri emin değilim. doktor “beyefendi, maalesef oğlunuzu kaybettik” dese, “kaybolmamıştır, kahvede okeydedir pezevenk” der muhtemelen.
  
  aslında intihar bir iade-i itibardır. özeleştiri kültüründen gelen biri olarak nietzsche’den alıntı yapalım: "intihar, özeleştirinin en dürüst biçimidir.”
  hatta derler ki: “intihar, hayatın özeleştirisidir.”
  lan o değil de günlük kafama takıldı ha. ben gidip bi ariyim şunu da malın teki alıp rezil etmesin beni. evi yol geçen hanına çevirirsek böyle olur işte.
  lan tüp mü kokuyor? unutayım da öleyim diye ocağı açmıştım ya la. şu sigarayı yakiyim de bakarım ocağa.. şaka la sakin olun. manyak değilim o kadar, odamda sigara içmiyorum zaten. gider mutfakta yakarım sigaramı.
  tabi bu da şaka, sakin olalım pıliiiiiyz.
  
  bunu da şeeedersiniz: http://www.youtube.com/watch?v=kq1alttnchw
  
  lê lê şev derew e
  reş û sipî derew e
  tu xewn î, xewn derew e
  were min bixapîne