pencereden bakan yaşlılar

• ihmal edilmis yaslılar mıdır acaba kısaca? yolumun uzerindeyse evi, giderdim anneannemi ziyarete.. giris katında otururdu.. bilirdim, sokagın basında gorundugum vakit fark edecekti beni.. kapının zilini calıp ben geldim demeye gerek kalmadan, coktan acık bulacaktım evin kapısını.. gozleri pırıl pırıl, fena mı kırk yılın basını torunu gelmis ziyarete.. ne kadar surerdi bilmem sohbetimiz; ne kadar surdugunu hatırlayamayacak kadar kısa.. birden cekiverirdi kendisini odadan, sokaga hapsolurdu yine gozleri.. daha ilginc gelirdi belki dısarda olanlar, ya da belki daha vefalıydı diger insanlar.. ziyaret etmek arada bir aklına dusen bir torun yerine, yasına hurmet edip her gun selam vermeyi ihmal etmeyen insanları kacırmamaya calısır, ya da sadece sokagı izlerdi oylece.. kuskun biraz belli, sırtını bize, yuzunu sokaga donmus, yasından mı utanırdı acaba? bir zamanlar reisi oldugu evde, simdi kıymetbilinmezlikten dert yanardı belki de, icin icin.. onu oyle rengi benzi solmus, dudakları, gozkapakları kıpırdamaz gorunce, ansızın, korkardım onu kaybetmekten.. cocuklugumla ozdeslestirdigim kisiydi, elinde buyumustum ne de olsa; cocuklugum gibi anılardan ibaret kalmasını istemiyordum hic.. simdi kilometrelerce uzaktayken burdan, sesini duymakla yetinebiliyorum sadece.. pencereden bakan yaslılar ise sucluluk duygusu uyandırıyor bende..