babanın ölmesi

• insanın arkasındaki duvarın yıkılmasıymış gerçekten...
  
  canımın yanışı o kadar taze ki, 19 gün oldu babam bizi bırakıp gideli. hala sesi kulağımda, kokusu burnumda. evi arasam o çıkacak sanki telefona. o mezarda yattığına inanamıyorum hala. defnedilmeden önce gördüğüm, uyuyor gibi uzanmış yatan o değil sanki. ona söylediğim her kötü söz, içime kıymık gibi batıyor şimdi. sarılamadığım, öpemediğim her an canımı yakıyor. o kadar çok keşke'm var ki, sabaha kadar uyumamak ne demekmiş, şimdi anlıyorum. ve artık hepsi boş. pıt diye gitmek isteyişin ve bizi pıttadanak bırakışın, cüzdanından çıkan tek fotoğrafın benimki olması, tanımadığım insanların "sizi çok severdi, çok düşkündü kızına; gıyabınızda tanıyoruz sizi" deyişi, daha da düğümlüyor boğazımı. ben de seni çok sevdim baba, ama zaten biliyorsun bunu. değil mi? ben babasının cimcime kızıydım. ne yaparsam yapayım, aslında senim...
  
  sen hep orada olacaksın, 90'a kadar yaşayacaksın sandım ben; bana "gülüm" diye seslenecek, her izmir'e gidişimde "e nereye götüreyim seni?" diyecek.sin.. daha söyleyecek çok sözüm vardı sana, daha dede olacaktın; çok acele ettin be babam... senin için bunları yazmıştım, daha da elim gitmiyor...