38 entry daha
  • sanki herkes sadece anne baba ya da sadece çocuk olabiliyormuş gibi yorumlar yapılıyor bu konuda. oysa iş çok daha basit. hepimiz çocuk olduk, doğduk ve anne - babamız var. potansiyel olarak da anne - babayız.

    şimdi basit kısma geçelim. ben bizimkiler beni dünyaya getirdi diye mutlu muyum? minnettar mıyım? kendimi borçlu mu hissediyorum? hayır! fakat onları seviyorum. yaşlandılar zaten ve elimden geldiği kadar bakıyorum; vefa borcu hissetmiyor olmama rağmen en büyük vefa borcunu öder gibi (gönüllü olarak) davranıyorum. birlikte büyük bir geçmişimiz var ve bu süreçte bana yamuk yapmadılar. aramız iyi. çok iyi dostlarımmış gibi onların yanında bulunmaya çalışıyorum.

    ayrıca; hayatım birçok kişinin gıpta edebileceği bir hayat. yaşadığım yer güzel, maddi problemim yok, ilk kız arkadaşımla evliyim (bkz: aşık olunan ilk kişi ile evlenmek/@terk edemeyen oglan), sağlığım ve sevdiklerimin sağlığı yerinde... aklıma ilk gelen büyük / önemli meseleler hep olumlu. peki bana tercih hakkı verilseydi dünyaya gelmeyi tercih eder miydim? hayır! hayır! hayır! bütün samimiyetimle ve gerçekçiliğimle, abartmadan söylüyorum bunu: istemezdim.

    belki şimdi "o zaman neden intihar etmiyorsun?" diyenler çıkacaktır. onların seviyesine inmeyeceğim.

    asıl meseleye dönecek olursak; yaklaşık 4 yıllık evliyim. yaklaşık 15 yıllık mutlu bir ilişkim var ve çocuk yapmayı düşünmüyoruz. bakın burası çok önemli. eşim de istemiyor yani. eşim istese ya da ben istesem birbirimizi ikna edebilir miyiz? belki de evet. ama ikimiz de istemiyoruz, aynı paralelde düşünüyoruz ve şu an için problem yaşamıyoruz.

    bana yapılmasını istemediğim bir şeyi başkasına yapmıyorum. çok basit.

    dünyaya geldiği için çok mutlu olan, anne - babasına minnettar olan herkes gönül rahatlığı ile çocuk yapabilir.
1048 entry daha
hesabın var mı? giriş yap