ameliyat sonrası

• başınızı bekleyen sevgiliye "hemşireyi çağır, bir ağrı kesici daha yapsın, dayanamıyorum." diye çığlıklar attığınız, sonrasında uyuşturucunun etkisinin geçmesiyle ve ameliyat yeri ağrılarının tavan yapmasıyla, "ben bunu atlatamayacağım, doktoru çağır beni geri bayıltsın." dediğiniz, uyuşturulan belden aşağınızın açılmaya başlaması ile yayılan ağrıyla birlikte hüngür hüngür ağladığınız, yatak yastık heryeri dayak delisi yaptığınız bir dönemdir.
  
  ben ki yıllarca hayaller kurmuştum hastanelere düşmekle, ameliyat olmakla, ölümcül bir hastalığa yakalanıp hastane odalarında ziyaretçilerimi ağırlamakla ilgili... bunlarla ilgili hayaller kurar kurar ağlardım... kendimi düşünürdüm hastane yatağında, her ayrıntısına kadar görürdüm kendimi. sonra annem gelirdi yanıma, onunla konuşurdum ölmeden önce, ağlardım... sonra babam... kardeşim... şu yengem... bu arkadaşım...
  herkes gelirdi, hepsiyle konuşmak istediğim herşeyi konuşurdum, son anlarımda onların bana söyleyebilecekleri şeyleri dinlerdim, ağlardım...
  sonra sevdiceğim gelirdi, yoktu aslında kendisi ama, vardı işte ve gelirdi ben ölmeden... konuşurduk, ağlardım...
  çok heyecanlı, duygulu ve bir o kadar da acıklıydı herşey ama ben her seferinde ölüyor olurdum ve ağlardım salya sümük...
  
  gerçekten ağlardım...
  
  hoşuma giderdi...
  
  taa ki gerçek ameliyat acısını yaşayana kadar!!! işte en son o zaman ağladım ama acımdan ağladım, ölmeyeyim diye... ölünecek bir durum da hiç yoktu ya gerçi... o 15 dakikalık ameliyat ve asıl sonrasındaki 3-5 saatlik zaman dilimi ve daha da sonrasındaki 1 haftalık iyileşme dönemi getirdi aklımı başıma... daha da tövbe, hastalık mı, ameliyat mı, tövbee... mümkünse sağlam bir 300-500 yıl yaşayayım ben...
  
  amma manyakmışım lan, beni alan iyi almış valla...
  
  edit:imla