deniz kızı

• nereden duyduğumu hatırlamadığım, oldukça hüzünlü ve de biraz uzun bir hikayenin başkahramanı.
  
  bir vakitler şehre ve insanlara oldukça uzak bir sahilde bir balıkçı yaşarmış. kendi balığını tutar, bir kısmını satar, bir kısmını kendine ayırır ve minik kulübesinde dertsiz tasasız yaşar gidermiş. bir gün sabah erkenden balık tutmaya giderken, sahilde boylu boyunca baygın yatan çok güzel bir kız görmüş. hemen üzerine bir şeyler örtmüş ve kulübeye taşıyarak ayılmasını beklemeye başlamış. kız yavaşça ayıldıktan sonra da merakla neden orada öyle baygın yattığını sormuş balıkçı. kız başlangıçta susmuş, sadece hayran hayran balıkçıya bakıyormuş. sorulan sorulara da net yanıtlar vermiyor, sadece ışıl ışıl gözlerle bakmaya devam ediyormuş.
  ama balıkçı ısrarla sorularını sormaya devam edince, fısıltı gibi bir sesle, kendisinin aslında bir deniz kızı olduğunu, balıkçıya çok öncelerden beri tutulduğunu, o balık tutmaya gittiğinde, oltasına balıkları nasıl taktığını ve sonunda dayanamayarak balıkçı kendisini kabul ederse su dışında onunla yaşamak için nasıl denizdeki hayatını öldürdüğünü ve karada yeniden doğduğunu anlatmış. bu seçtiği hayatın tek bir bedeli varmış, her gün aynı saatte bir avuç deniz suyunu içmek. "yoksa!!" demiş ve susmuş. bir süre sustuktan sonra "yoksa köpük olurum. sonsuza kadar her iki yaşamımdan da giderim" diye korkuyla söylemiş balıkçıya.
  "şimdi, eğer beni yaşamına kabul edersen, seninle çok mutlu bir ömür sürebiliriz. beni sevmediğini biliyorum; ama ben seni seviyorum ve eğer beni kabul etmezsen de sorun değil. bu dünya üzerinde bir deniz kızının seni çok sevdiğini bilmiş oldun böylece."
  
  balıkçı evet deniz kızını sevmiyormuş; ama yeterince birlikte olurlarsa sevebileceğini ve belki de gerçekten çok mutlu olacaklarını düşünmüş.
  "zaten hayat da tek başına geçirmek için çok kısa değil mi?" demiş kendine. hem deniz kızının kendisine bakan gözlerinde gördüğü aşk balıkçının gözlerini kamaştırmış. alacağı cevabı bile bilmeden, aşkı için hayatını ortaya koyan bu deniz kızına hayran olmuş ve saygı duymuş.
  böylece onun teklifini kabul etmiş ve birlikte yaşamaya başlamışlar.
  
  başlangıçta her şey çok güzelmiş. balıkçı sabah erkenden balığa gidiyor ve deniz kızı da onun dönmesini beklerken balıkçının yetiştiremediği günlük işlerini yapıyor ve onu hep aynı saatte ve aynı noktada bekliyormuş. balıkçı akşam bir kısım balığını satmış ve kalanı da kendine ayırmış olarak gelince, birlikte pişirip yiyorlarmış. sonra deniz kızı denizden bir avuç su alıp içiyor ve yaşamına o gün de devam edebiliyormuş.
  bu huzurlu ve mutlu hayat, fırtınalı bir gecenin sabahında, sahilde buldukları bir kıza kadar da devam etmiş. hemen koşmuşlar yardım edebilmek için. o kızı kulübeye taşımaya başladıklarında balıkçı çoktan o yeni kızın güzelliğine aşık olmuş bile. gözlerini ondan alamıyormuş bir türlü. hiç bir şey söylemiyor, başka tarafa da bakamıyormuş. deniz kızı, kendisinde olan halleri balıkçıda görünce, anlamış durumu hemen. ses etmemiş. sakince kıza yardım etmiş, yaralarını sarıp bakımını yapmış ve o gece ilk defa yataklarında değil de kulübenin dışında uyumuş. balıkçı ise içeride kızın başında sabaha kadar gözünü bile kırpmadan beklemiş. deniz kızını düşünmemiş bile. sadece yeni kızı düşünüyor ve her geçen saniye gördüğü yüze biraz daha aşık oluyormuş. sabah olmasına yakın deniz kızını hatırlamış ve hemen onu uyandırıp sessizce durumu anlatmaya başlayarak aklındakini açmış ona.
  "ben, aşık oldum. sen aşkı bilirsin. sana yalan söylemeyeceğim. artık seninle birlikte yaşayamam. o beni kabul etmese de yaşayamam, çünkü sadece onu düşünüyorum artık. ama senin bana emeklerin çok fazla ve benim için ne yaptığını da biliyorum. o yüzden seni göndermeyeceğim. senden rica ediyorum, şu içerideki dolaba gir, oradan çıkma. ben sana her gün hem yemeğini hem de deniz suyunu getiririm. aşık olduğum seni görür ve hikayeni öğrenirse korkup kaçabilir. bu riski göze alamam. o yüzden lütfen bu dediğimi kabul et. hem belki ileride bir gün o giderse -zengin birine benziyor, kalır mı bilmem- dolaptan çıkarırım seni yine."
  deniz kızı, çaresiz kabul etmiş; ama olabilecekleri az çok anlayarak da özellikle tembihlemiş balıkçıyı: "yemek önemli değil de bak deniz suyunu aynı saatte içmezsem eğer, köpük olur ve hiçliğe karışırım. lütfen beni öldürme olur mu?" balıkçı onaylamış deniz kızını ve alıp kendi elleriyle dolaba yerleştirmiş. son bir kez alnından da öpüp kapıyı kapatmış.
  tam o sırada yaralı yatan kız uyanmış ve balıkçıya bakmış. balıkçı hemen yanına gidip olanları anlatmış kıza ve eğer isterse iyileşene kadar, hatta iyileştikten sonra da istediği kadar burada kalabileceğinden bahsetmiş. yakışıklı balıkçıyı gören kız teklifi kabul etmiş ve birlikte yaşamaya başlamışlar. balıkçı çok mutluymuş, aşık olduğu kadın yanında ve onunlaymış. ne yapıyorlarsa beraber yapıyorlar, bir dakika bile ayrı kalamıyorlarmış. balıkçı her gün biraz daha sarkan saatlerde olsa da deniz kızını başlangıçta hiç ihmal etmemiş. yemeğini ve bir avuç deniz suyunu mutlaka getirmiş. lakin kızdan başkasını o kadar gözü görmüyormuş ki, bir gün yemeği getirmeyi unutmuş, bir gün de deniz suyunu. sonraki günde getirmemiş, bir sonraki günde getirmemiş... bir sonraki gün ise deniz kızı eğer ihtiyaç duysaydı bana seslenirdi diye düşünmüş, bir saniye bile ayrılamazmış aşkının yanından, o yüzden gidip kontrol bile etmemiş ve böylece devam etmişler hayatlarına.
  
  derken bir gün, fırtınalı bir gecede batan bir gemiden kalanları arayan bir grup insan o her şeyden çok uzakta olan sahili de araştırmaya gelmişler ve elbette kızı orada bulmuşlar. kendi insanlarının geldiğini gören kız çok sevinmiş, balıkçıyı ne kadar sevse de o sahilde ömrü boyunca yaşayabileceğini sanmıyormuş. balıkçıya kendisiyle birlikte şehre gelmesini söylemiş, ama balıkçı bunu kabul etmemiş, neye ihtiyaçları varsa yanlarında varmış ki zaten. şehre gitmek de nereden çıktı diye düşünüyormuş. çok uzun saatler boyunca kâh ağlayarak kâh kavga ederek konuşmuşlar ve ortak bir karara varamamışlar bir türlü. her ikisi de önceden sahip oldukları hayatlarını bırakmak istemiyorlarmış. böylece üzülerek birbirlerinden ayrılmışlar. kız şehre dönmüş, balıkçı da kulübesinde kalmış. bir süre oturup ağladıktan sonra, birden deniz kızını hatırlamış. deniz kızına haksızlık yaptığını düşünmüş, o kendi hayatını balıkçı onu sevmese bile değiştirebilmişken, diğer kızın sevilmesine rağmen hayatını değiştirmediğini farketmiş. "gerçek aşk yanıbaşımdaymış meğer, ah ne aptalım. umarım beni affeder." diye düşünüp hemen dolaba doğru hamle yapmış ve kapağı açmış.
  
  ..............
  
  ama sevdiği adam, aşık olduğu kadınla birlikte olabilsin diye, ölmek üzereyken bile seslenmemiş olan deniz kızını bulamamış dolapta. sadece ahşabın yeni yeni çekmeye başladığı bir köpükcük duruyormuş kenarda, o kadar.