yılmaz erdoğan

• tüyap'ın tepebaşı'nda olduğu 90'lı yıllar... babamın orada çalışması nedeniyle gideceğim tüm fuarlara sabah 7'de gider akşam 10'da dönerdim. bir gün kitap fuarına gittim, sabahtan başladım dolanmaya ortalıkta. bir stantta kendisini gördüm. önünde birkaç kitap, okuyucularını bekliyor ama o zaman yılmaz erdoğan benim için "umut taksi" adlı bir dizide oynayan abiydi. çok üzülmüştüm haline ki üzülecek bir hali yoktu aslında. eli çenesinde oturuyordu ve kimse tanımıyordu onu, bu kadar. babama koştum para istedim. "umut taksi'de oynayan abiden kitap alcam" dedim . " kitaba para verilir mi ben akşama alırım o yayın evinin sahibinden." dedi. ben üzüldüm tabi, yine gittim geçtim önünden, bakıyorum saf saf. ertesi gün okula gittim, herkese anlattım. gördüğüm ilk ünlü adamdı kendisi. sonraki fuarda artık herkes için ünlüydü. standın önünde hafiften kuyruklar oluşuyordu. bir sonraki sene yine aynı standa gittim. bir ilan gördüm : yazarımız yoğunluk nedeniyle kitaplarını falanca konferans salonunda imzalamaktadır. yine sevindim, umut taksi'deki abi artık işleri yoluna koymuştu. koştum salonun kapısına, kalabalık nedeniyle güvenlik içeri almadı, bi de üstüne ezilme tehlikesi yaşadım. koştum babamı buldum, içeri soktu beni. masasının önüne gittik, ben heyecanlıyım tabi. ünlü adam hayranlığından değil, adamın artık bu kadar çok okuyucusu olduğunu görmekten dolayı heyecanım. babam " bak senin için evden geldi" dedi beni göstererek, yılmaz erdoğan " oo abi adamlar van'dan gelmiş imza almaya sen evden geldi diyorsun" dediği anda herkes gülmeye başladı. sonrasında da görmedim bi daha kendisini.
  yine de eski bir tanıdık hissi uyandırır bende, hep o ilk gördüğüm hüzünlü haliyle.