türkiye'den umudu kesmek

• bir arkadaşım ekolünden gelsin
  
  "tiksiniyorum senden sevgili ülkem.
  ben böyle değildim. vatan benim için dünyanın en büyük değeri, daima korunması gereken bir olguydu. millet demek canım ülkemin canım insanları demekti. bu ülkenin tarihinde nice yanlışlar haksızlıklar yapılmışsa da 100 yıl önce silkelenip kendine gelen adam olmaya karar veren onurlu insanların yaşadığı yerdi türkiye. cahil yada yoksul olmasının önemi yoktu çünkü onurlu ve erdemli olmak da büyük bir değerdi. mutlu olmanın zengin olmak demek olmadığı dönemleri gördü. kilometrelerce alana dağılmış iyi kalpli insanlar bütünüydü benim ülkem. aynı düşünceleri hiç paylaşmayacak insanların bile saygısı vardı birbirine. ayıp vardı, edep vardı. cahilliğinde bile iyi niyetli bir saflık vardı.
  ne değişti?
  her şey.
  kin,nefret,haset,garabet sardı her tarafımızı. o oncu oldu, bu buncu oldu, öteki ötekici oldu, berikiye de kalan kılıflardan biri giydirildi. cehalet hiç bitmedi ama artık sesleri daha çok çıkar oldu. hepsine birer tasma takınca daha güçlü olduklarını hissettiler. sömürü başladı. hem de alay eder gibi. kendilerine çizilen yolun güvenli olduğuna inanan çoğunluk nereye götürüldüklerine bakma gereği bile duymadı. güvendikleri yoldan gitmeyi tercih etti. kafayı kaldırmak, sorgulamak, düşünmek zor olandı. o kadar güvendi ki insanım, vicdanının sesine bile kulak vermedi, görmedi yapılan haksızlıkları, görse de umursamadı, bunlar küçük detaylardı onlar için, o halinden memnundu, nereye gittiğini sorgulamak macera aramaktan farksızdı. hem ne gerek vardı.
  işte bu noktada iplerimiz koptu seninle ülkem. her yerinden kaypaklık akan ülkem. içinde bu kadar vicdansız, bu kadar onursuz insanlar olduğunu bilseydim inan bu kadar sevmezdim seni ülkem. şimdi tek yapabildiğim başka bir yerde yaşıyor olmayı dilemek,insanca, insan gibi..."