17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçı

• beşiktaş taraftarıyım. az buz değil, 5 yaşından beri bilfiil takip ederim, tüm kadrolarını sayarım. fazla anlatmayayım, şöyle bir beşiktaşlıyım: (bkz: #40515343) galatasaraya ve taraftarlarının tutumlarına da son zamanlarda hayli kıl olmaktayım, lakin bunun konumuzla ilgisi yok.
  
  bu maç oynanırken 10 yaşındaydım. babam da fanatik beşiktaşlıdır, birlikte heyecan içerisinde izlemiştik, o gün yaşadığım heyecan beşiktaş maçlarında yaşadığım heyecanlardan farksızdı, bu yönüyle de tektir (yani herhangi başka bir takımın maçlarına beşiktaş oynuyormuşcasına heyecanlanmam görülmüş şey değildir). o gün o çocuk halimle çok büyük bir gururla dolduğumu, gece gururla uyuduğumu hatırlarım. o gün bir yana, hala arada bir açar bazen maçın özetini, bazen son penaltıyı, bazen kupa törenini izlerim.
  
  işte bu gece de gurbet ellerde gecenin bu vaktinde açtım, maçın 2,5 saatlik videosunu ileri sara sara izledim, penaltılara tekrar heyecanlandım, popescunun penaltısından sonra yine tüylerim diken diken oldu, kupa törenini yine atlamadan izledim.
  
  bu maçın verdiği gururu, hazzı; hiçbir fanatizm, hiçbir sevmediğim itici, bu kupayla bezediği çocukça ve saçma sapan söylemlerde bulunan, başımıza kakmaya çalışan galatasaray taraftarı (böyle yapmayan, sportmen ve centilmen olanları tabi ki bir kenara koyuyorum) önleyemiyor. yıllar da geçse ben herhangi bir akşam bu maçı açıp izleyecek, kendi içimde gururumu duyacağım, teşekkür ederim fatih terim ve yürekli sporcuları!