5 entry daha
  • dün*, daha dün eskişehir'de ali ismail'in belgeselinin galasına gittim. gözlerine bakarken içim acısa da bir yandan hep emel annemi izledim. sonra bir an geldi kendimi onun yanında buldum. ona yaklaşan herkese yaptığı gibi kollarını açtı bana. sarılırken, "söyleyecek hiçbir şeyim yok" dedim. yoktu çünkü. kendi annemden farksız, öylesine güzel sardı ki beni gerçekten bitsin istemedim. çünkü türkiye'nin her yerinde, karşılaştığı her insanda, dokunduğu her bedende ali ismail'ini arayan bir anne o. sonrasında ise acısına acı kattığımı düşünerek, onun aslında beni teselli ettiğini düşünerek çok utandım.

    şimdi ise kendinden koparılan canı milyonlarca insanın yüreğinde aramak zorunda kalan bir annemiz daha oldu.

    bu şerefsizler, bu katiller, bu vicdansızlar hala kendi keyiflerinin peşindeler ve yine utanan sadece biziz.
31 entry daha
hesabın var mı? giriş yap