ekşi itiraf

• son 1 senem gerçekten benim için zor geçiyor. hem psikolojik hem de maddi olarak.
  
  kendimden bahsederek başlayayım biraz. iyi bir üniversitenin iyi bir bölümünü tam burslu olarak bitirmek üzereyim, profesyonel anlamda futbol geçmişim var ki spor benim en büyük terapi sebebim, hayatımdan hiç eksik etmemeye çalışıyorum çünkü kendimi yenilenmiş hissediyorum, arkadaşlarımla aram çok çok iyidir. ana kuzusuyum.
  
  fazla duygusalım, kafama bazı şeyleri çok fazla takıyorum, yıpranmama sebep oluyor. farkındayım evet ama değiştiremiyorum, yapım bu. ilişkilerimde ki kafa yapım hep aynı oldu ve olmaya da devam edicek: ''kız kardeşime ve anneme nasıl davranılmasını istiyorsam, sevdiğime de hep öyle davrandım.'' bir kıza çok kaptırdım kendimi, gelecekteki eşim olarak gördüm, hep ince düşündüm, naif olmaya çalıştım. yaşça küçüktü benden, zamanla büyüdük gün geçtikçe hem o hem ben, hiçbir insan aynı kalmaz, zamanla değişir ama o öyle bir değişti ki, bizi yalnızca mutsuz eden, kendisinden nefret eden bir insana. anlayamıyordum neden böyle oluyor diye işte ama söyledim ya kafa yormamak lazım. terketti beni, hiç olmamışım gibi, hiç sevmemiş gibi. toparlamaya çalıştım, yapamadım, çocukluğumda zor geçmişti, ailecek çok badire atlatmıştık ve erken olgunlaşmak zorunda kalmıştım sanırım onunda birikintileri vardı ve intihar girişimim oldu. yalnızca 20 dakika ile şuan nefes alabiliyorum.
  
  çok düşünme şansım oldu o dönem hele bambaşka bir psikoloji içindeydim. yoğun bakımda kaldığım 2 gün öyle anlamsızdı ki, ancak taburcu olup eve gelirken bazı şeyleri idrak etmeye başladım. annem, babam, tüm ailem akrabalarım... o kadar çok seviliyormuşum ki ben farkında değilmişim. o insanları üzmeye hakkım yoktu hemde hiç, tek evlatları var annemin ve babamın, ben o melek insanlara evlat acısı yaşatıcaktım az daha. hiçbir şey olmamış gibi davrandılar, bir kez bile bahsi açılmadı hiç kimse tarafından. ama kim olsa, beni görüp sarıldığında bir damla gözyaşı akıyordu ya, çok iyi anlıyordum ben gerek bile kalmıyordu konuşmaya. bazı travmaları oldu duşta uzun kaldığımda, telefonu duymadığımda, uyurken vs kontrol ediliyorum üzerinden 1 sene geçti ama hala aynı sanırım hep aynı kalıcak. haklılar, biliyorum yaptığım hatayı.
  
  ne oldu sonra? arkadaşlarım, dostlarım hiç yalnız bırakmadılar. sürekli yanımda oldular, kafa dağıttık eğlendik gezdik, toparlamaya başladım 2-3 ay sonra, kendime gelmeye. 3 ay sonra ayrıldığım 2 senemi paylaştığım kız barışmak istedi benimle, köpekler gibi yalvardı, değerini bilemedim, çok pişmanım vs... kendi içimde çeliştiğim 2 nokta vardı, birincisi bana bunca acıyı yaşatan insan ile neden birlikte olayım, diğeri acaba gerçekten akıllanmış mıdır şans vermezsem ve ya pişman olursam? ben şans vermeyi seçtim ve yaklaşık 15 gün önceye kadar devam etti tekrar 1 sene daha. ona güvenmeye çalıştım, hiçbir şey sorgulamadan, onu incitmeden keskin çizgileri belirttim ama demek ki insan bir süre sonra özüne dönüyormuş yine saçma sapan triplere girdi, davranışları bozuldu ama bu sefer üzülmek istemiyorum ben evet üzülüyorum geçirdiğimiz zaman uzun, çok emek var ona üzülüyorum, bunca şeye rağmen ona bu değeri gösteren insana nankörlük yaptığı için üzülüyorum, sanırım güvenemem birdaha kimseye. en yakındaki insan böyle ise...
  
  babam cezaevinde, başkasına güvendiği için, iyi niyeti yüzünden, 3 sene kadar yok. adam gibi adam derler ya hani o işte benim babam. inşallah bende çocuklarıma iyi bir baba olabilirim aynı babam gibi. annem çok üzülüyor, haklıda 24 senelik eşi, en iyi arkadaşı, dert ortağı, canı... olsun, sağlıklı, sağ - yaşıyor, en önemli şeyler bunlar. yatar çıkar ne yapalım. bu süreçte sorumluluğum arttı, evin erkeği olduk artık, büyüdüğümü gerçekten hissediyorum.
  
  kafamı uyumak için yastığa koyduğumda rahat uyuyabilmek istiyorum, düşünmeden, dert etmeden. uzun süre oldu o duyguyu tadamayalı. dertleştiğim oluyor ama ilk defa yazmak geldi içimden, içimdekini atmak. iyi geldi sanırım...