annesiz büyümek

• küçük dayım ve teyzemin zorunda kaldığı durum. anneannem sabırlı kadınmış ama bünyesi onun kadar dayanamamış işte 38 yaşında hayata gözlerini yummuş. ama ölmeden önce 6 tane yavrucağı dünyaya getirmeyi başarmış.
  anneannem öldüğünde annem 18 yaşındaymış. küçük dayım 4, teyzem 6. teyzem onu hatırlıyor ama dayım hep bi buruk..
  anneannem bu kadar çok çocuğu olduğuna o zamanları sevinirmiş. ben olmazsam bile onlar birbirini kollar dermiş. daha kendisi çocuk olan annemden (ki 20sinde beni doğurmuş) beklenti büyükmüş o açıdan. ama unutulan, onun da bir hayatı varmış.
  evet o küçük yaşta annesiz kalan dayım ve teyzem bugün iyi yerlere geldiler ama ölümlü dünya. insan her şeyi düşünmek zorunda. 38 yaşında ölme ihtimali az gibi görünse de, insan kendini kasmamalı bir sürü çocuk doğuracağım diye. arkada kalanlara kim bakacak? onlar için bu kolay olacak mı? peki ya onlar bu çocuklara bakmak zorunda mı? bir iki ise o kadar problem değil ama ya 4-5 çocuk ortada kalırsa?
  
  lütfen çocuk yapmanın düşündüğümüzden daha fazla sorumluluğu getirdiğini unutmayalım. sonra öksüz, yetim kendilerini bir yere ait hissetmeyen çocuklar büyümesin.