kara kitap

• kara kitap'ın olağanüstü bir roman olmasının sanırım birkaç nedeni var. birincisi, orhan pamuk'un moderniteyle kaybolan ve kemalist modernleşme projesiyle unutturulan hikayelerin, geç kapitalizmin kültürel mantığı altında günden güne soluklaşan ruhlarımıza nasıl da ilaç gibi geldiğini herkesten daha iyi bilmesi. batılı ve "batılılaştırılmış" okur için artık mevcut olmayan hikayeleri yorumlayarak ve yeniden dolaşıma sokarak, bir anlamda batı'nın felsefesiyle doğu'nun hikayelerini, doğu'nun felsefesiyle de batı'nın hikayelerini bir araya getiriyor, kara kitap. ama yalnızca batılı ve doğulu olmak, ya da batı ile doğu arasında yaşamak üzerine yazılmış bir roman olsaydı, sanırım orhan pamuk'a karşı yöneltilen oryantalist suçlamalarını belki de bir yere kadar kabul etmemiz gerekebilirdi. romanı gerçek anlamda eşsiz yapan yönüyse, hayatın kendisinin bize anlatılan, başkalarına anlattığımız ve belki de en önemlisi kendimize anlattığımız hikayeler üzerinden kurgulanan bir üst-hikaye, bir anlatı olduğunu göstermesi. bu anlamda, biraz önce anlattığım batı'nın ve doğu'nun hikayeleri ve felsefesi meselesini göz önünde bulundurduğumuzda, gecekonduda oturan devrimcilerin, türk filmlerindeki artistlere benzeyen fahişelerin, celal salik'in ya da hurufilerin anlattığı hikayeler, tam da modern öznenin otantikliğini ve, batılı ve batılılamış öznenin entelektinin ve bilincinin saflığını sorgulaması ve nihai olarak yıkması nedeniyle bu kadar kuvvetli, bu kadar kucaklayıcı, ve bir o kadar da esrarlılar.
  ve bu yüzden yüzlerimiz bilmecelere dönüşüyor ve bu yüzden bu şehir bize işaretler yolluyor.
  ne tuhaf okurlarız biz, ne tuhaf ülke burası.