içerikler

• ı.
  ...
  ilk dizesi olmayan bu şiir
  öncesiz bir dala benzeyecektir
  nasıl ki başlangıcı yoksa yolculukların
  sonu da yoksa
  ağaçsız bir dal gibiyse her yolculuk.
  sevda, acı, mutluluk
  onlar da
  zamanla bir başlarına kalacak hepsi
  öncesiz ve sonrasız
  içi boş odalar gibi.
  anımsa istersen yıllar sonra
  yaşamdan onca yorulup
  ne çıkar, sözgelimi bir öğle vakti.
  
  ıı.
  konuşuyoruz desem konuşmuyoruz da
  ayrı ayrı şeyler düşünüyoruz üstelik
  birbirimize bakarak
  ne seviyoruz ne de sevmiyoruz birbirimizi
  ne varız ne de yoğuz gerçekte
  iki lamba gibiyiz, iki ayrı yerinden
  aydınlatan odayı
  değilsekte yakın birbirimize
  uzak da sayılmayız büsbütün
  gökyüzünde iki uçurtma başıboş
  yanyanayızdır sadece
  her çiçek bir çoğulluktur gününe göre
  yalnızlık bir çoğulluktur
  sanırım bir giz de yok bu beraberlikte.
  
  ııı.
  kötü bu, susmuştuk, şimşirler hışırdadı
  yapıştı suskunluklarımız birbirine
  bir o konuştu yalnız – gene o -
  en gencimiz belki de
  dalarak uzaklara, çok uzaklara
  insan: mavinin içindeki düşünce!
  topladık meyvayı biz – topladıktı kendi
  kendimizi ağacımızdan -
  soyduktu kabuğunu, kırdıktı çekirdeğini çok
  bilinmez olan ne?
  anımsanmasıydı sanki herhangi bir olayın
  hızlandıkça adımlarımız
  yağmurda, yolun üstünde.
  
  ıv.
  şurada şurada
  ıslak palmiyelerin altında
  yağmurdan ıslanmış palmiyelerin altında
  yağmurdan yağmurdan yağmurdan
  ıslanmış ıslanmış ıslanmış
  palmiyelerin
  altında.
  güneş kurutuyor onları
  yağmurdan ıslanmış palmiyeleri kurutuyor güneş
  palmiyelerin altında
  ne vardı palmiyelerin altında
  ne vardı, ne yoktu, ne olmalı
  altında palmiyelerin.
  taş kesilmiş taş
  duruyor kıpırtısız
  bir çakıl kadar sade
  o işte, o avuntusuz vakit.
  
  v.
  venüs ve turunç doğuyordu bizden, içimizden,
  kara güneşi akşamın
  böyle bağırdı biri. eski hüzünler kazılardan
  çıkarılmış heykellerdir
  tanrılardır, mezar yazıtlarıdır – yaşamazlar,
  andırırlar sadece -
  diye ekledi sonra. hüzün özüne sinmiştir evrenin
  bu eğim, bu bükülüş, bu yükselti, bu derinlik?
  belliydi, sürdürsün istiyordu konuşmayı.
  batınca güneş herkes birbirine baktı -nedense-
  özgün bir şeyler söyledi çoğu
  o sustu yalnız, şiire inanmadığı için değil
  mozayıktan bir tasvir gibi birleşti, parçalandı
  yaratılmak istiyordu yaratırken.
  kim? ne zaman? hangi ülkede yaşamış?
  bilen yok, hepsi o kadar
  toparlanıyorduk, susmuştu ağustos böcekleri de.
  
  vı.
  yüzüne bir haç çizdi, külden ve kireçten bir haç
  acıdan, menekşeden
  oturdu çeşmenin taşına, su içti
  susmamı söyledi yakınarak -ilk o görmüştü anlaşılan-
  bak dedi -usulca- deniz dalgaların üstünde
  göğün eğrisindeyse bir alev çanı
  görüyor musun?
  gördüm, bir gidip bir geliyordu yüzünde
  acıdan menekşeye
  kireçten küle.
  dokunsam, duysam, yaratsam, diyordum ben de
  ve sunsam ona, denizin
  sunuşu gibi kendini dalgalara.
  ona, yalnızca ona
  beni bir deniz kabuğundan daha ayrıntılı yapana.
  
  vıı.
  ne olmuş kıyıda gördüğü yengeç -ilk bunu sordu-
  dumanlar içindeymiş o gün kasaba
  kimmiş vurulan ormanda, kayın ağacının altında?
  halatı kopan gemi -nerdeymiş şimdi-
  yıkılan otel -hadi neyse- ya boşluğuna
  alışamayan karanlık
  -az kalsın unutacakmış -nerdeydi sahi
  odasındaki yuvarlak masa
  konsol, konsolun üstündeki lamba?
  -bir değil, iki lamba, eskimiş süt rengindeki-
  ve sırayla
  musluk, lastik hortum, bahçe?
  mezarlık, taş köprü.
  yüzüme baktı uzun uzuan
  “hiç değişmemişsin” dedi yavaşça
  “bazı eşyalar anıdır” -bunu bilmezdim-
  “bazı anılar eşya”
  yaşlanmış bir düş gibiydi, yürüdü gitti.
  geçti mezarlığı, oteli, taş köprüyü
  yitecekti gözden tam
  bir silah patladı ormanda -kimmiş vurulan ormanda-
  öldü düş.