ütopya

• final haftası sırasında o yazılardan, ödevlerden filan kaçmak için izlemeye başlayıp içinde acayip acayip şeyler bulduğum program.
  
  ütopya denilen şeyin her şeyden önce ekonomik bir biçim almış olmasını saymıyorum zaten. yahu bi tanecik de mi 'ütopik' gitmemiş acaba oraya? şöyle vegan, oraya buraya tırmanacak, queer biri gideydi de ütopya nasıl olur izleyeydik cidden. (neyse böyle popi kültür içinden öyle şeyler yapılmıyordu di mi, pardon cnms)
  
  bir de çok acayip, bu tuncay'ın, abidin'in filan olduğu grup kendine nedense acayip bi misyon yüklemiş. devletin ideolojisi gibi ya, çok komik, adeta bir nation-building, ulus-inşası. semih'in diktatör olduğunu iddia ediyorlar ve başlangıçtan itibaren ortak varoluşlarını bunun üzerinden kuruyorlar. bir yarışmada bir grup düşün, adam çıkıp diyor ki "bugün ben gidebilirim ama arkamdan bu zihniyetle (semih'in diktatörlüğü kast ediliyor) savaşacak gençler gelecektir." ^* bi "muhtaç olduğunuz kudret" demediği kaldı adamın. buradan bakınca bu iki grup arasındaki fark kaba ulusalcı chpli ile gezi gençliği arasındaki fark gibi duruyor. tuncay'ların grup en özgür biziz, en demokrat biziz havalarında gezerken, esas diktatörlüğün o tekrar ettikleri klişelerde, mutlaklaştırdıkları tarihte olduğunu fark etmiyorlar. oysa diğer grup, yani semih'lerinki tam bir gezi havası. dalga geçiyorlar, akıllıca davranıyorlar ve günde seksen kere eşiiitliiik diye bağırmamalarına rağmen çok daha eşitlikçi bir haldeler sanki.
  
  ben semih'in tavrını sevdim vallahi. hele abidin denen abidikle dalga geçmesiyle iyiden iyiye sevdim. abidik adam ciddi ciddi "türkiye'nin noter tasdikli ses sanatçısı" olduğunu söyledi yahu. vallahi söyledi. hiç utanmadı, komik bulmadı. karşısındakiler gayet ciddi ciddi dinliyorlardı. neyse ki diğer grup güzel güzel dalga geçti de içim rahatladı. bıktık aptal popstarlarınızdan, noterinizden filan be.
  
  şu yazıları yazamazsam tayfun atay gibi yazılar yazmaya adayacağım kendimi, ahdım var ey ahali.