ekşi itiraf

• korku sanırım daha çok korku getiriyor. korkuların üstesinden gelmek için de daha cesaretli olmak gerek kesinlikle, tabi bunlar hep lafta kalıyor nedense, uygulamaya geçiremiyorum bi türlü. yönelimimden dolayı özel hayatımda arayışımı gerçek hayatta yapamıyorum. bir erkeğe senden hoşlanıyorum diyemeyeceğime göre tek seçenek kalıyor o da ''sanal'' dünya. iyi insanlarla karşılaşmadım mı? tabiki de karşılaştım. büyük bir çoğunluğu öyle oldu, çünkü hemen güvenmeden tanışmıyordum. tabi bu aşamalardan sıkılıp benimle konuşmayı kesenler oluyordu. bi yanım bu duruma üzülse de, bi yanım da mantıklı ol dikkatli olmazsan kaybedeceklerini düşün diyordu. bunu aslında benim gibi olan herkes yaşamıştır. ama ben sanırım fazla ensesine vurulup ağzından lokma alınan biri olduğum için daha çok üzülen taraf oldum. ilk başta biriyle tanışıyorsun her şey güzel gidiyor; ama bi süre sonra karşı taraf adeta başka biri oluyor. sanki üzerindeki maskeyi atıyor içinden başka biri çıkıyor. devamlı onunla ilgilenmeni istiyor. mesaj bombardımanları, gece 4 te gelen çağrılar, ardı arkası kesilmeyen rahatsız etmeler. bunlarla uğraşmak çok üzücü ve korkutucu. ''hayır görüşmek istemiyorum seninle'' diye yazamayan kendime çok kızıyorum, ama bu mesaj aşırı tepkinin doğmasına sebep olabilir diye korkumdan yapamıyorum. telefonda numaralarını engellesem bile başka numaralardan arıyorlar. ailemle olduğum zaman telefonumu ortada asla bırakmıyorum ya da çektiğim fotoğrafları gösteremiyorum. çünkü rehberime açma1,açma2 diye o kadar çok numara kaydettim ki, görürlerse nasıl açıklayacağım diye kara kara düşünüyorum. kalabalıklık içinde yalnızlık bu, çünkü karşı tarafta biliyor beni ailem öğrense çevrem öğrense onların da tekmeyi vuracağını. nasılsa arkasında yok ya, nasılsa ''s.ktiren''-onların tabiriyle- taraf ya, nasılsa onu kimse korumaz ya istediğimi yapabilirim diye düşünüyor. bıktım artık telefon numaralarımı değiştirmekten, bu tehditlerden. korkudan ağlamaktan, kara kara düşünmekten bıktım. bu takıntılı ''erkek''lerden bıktım. insanın arkasında onun her haliyle seven, koruyan ailesinin ve arkadaşlarının olması çok önemliymiş. bunun önemini gün geçtikçe anlıyorum. bunlara sahip olamadığım için üzülüyorum ve korkuyorum. artık korkmadan yaşamak istiyorum. satranç oynar gibi hayattaki hamlelerimi 4-5 kere düşünmek istemiyorum. yalnız olmadığımı, arkamda bana sahip çıkan ailem ve arkadaşlarımın olduğunu hissetmek istiyorum...^*