dalga

• bir orhan veli şiiri
  
  dalga
  
  mesut sanmak için kendimi
  ne kâğıt isterim, ne kalem;
  parmaklarımda cıgaram,
  dalar giderim mavisinden içeri
  karşımda duran resmin
  
  giderim, deniz çeker;
  deniz çeker, dünya tutar.
  içkiye benzer bir şey mi var,
  bir şey mi var ki havada
  deli eder insanı, sarhoş eder?
  
  bilirim, yalan, hepsi yalan;
  taka olduğum, tekne olduğum yalan;
  suların kaburgalarımdaki serinliği,
  iskotada uğuldayan rüzgâr,
  haftalarca dinmeyen motor sesi,
  yalan.
  
  ama gene de,
  gene de güzel günler geçirebilirim;
  geçirebilirim bu mavilikte,
  suda yüzen karpuz kabuğundan farksız,
  ağacın gökyüzüne vuran aksinden,
  her sabah erikleri saran buğudan,
  buğudan, sisten, aşktan, kokudan...
  
  ii
  
  ne kâğıt yeter ne kalem,
  mesut sanmam için kendimi.
  bunların hepsi...hepsi fasafiso.
  ne takayım, ne tekneyim.
  öyle bir yerde olmalıyım,
  öyle bir yerde olmalıyım ki,
  ne karpuz kabuğu gibi,
  ne ışık, ne sis, ne buğu gibi...
  insan gibi.