hep bir şeyler kaçırıyormuş gibi hissetmek

• daha çok bişeylere geç kalıyormuş gibi. yani ne olduğunu bilmiyorsun tam olarak, ama bişeylere geç kalmışsın, bişeyelere artık hiç ulaşamayacaksın. mesela bi daha mahallede umarsızca top oynayamayacak, tahtadan silah yapıp mafyacılık oynayamayacaksın. annen terlikle kovalamayacak ders çalış diye. lise yıllarının asiliği, ergenliği, sıfır sorumlulukla hiçbişeyin siklenmeyişi. zaten hayatın ne olduğunu bilmediğinden hayata tutunma gibi bi problemin olmayışı. bunlar geride. artık dönülmeyecek şeyler. ama insanın içini ezen daha çok olmayacağını bildiğimiz şeyler. "üniversiteye başladığımda alcam abi gitarı.." gibi başlayan güzel hayaller geride kalıyor, ve yetişilmiyor onlara. kaçıyorlar tutunduğun herşey. olmayacağını bildiğin şeylerin hayalini kurmaktan vazgeçip, hayatına yayılan derin bi depresyon hali. ama öyle her dakika "çok sıkılıyorum ya ben, insanlar falan, yabancıyım onlara, sanki herşey beni yani şey işte. oof çok sıkılıyorum" depresyonu değil. göğüs kafesinin orta yerinde anlaşılmaz bi boşluk. tuhaf bi sıkıntı. modern zamanın en büyük sıkıntısı. kıyafetlerle, pahalı yiyecek ve giyecveklerle giderilmeye çalışan bazılarının tabi bu reçeteyi yırtıp atmayı seçtiği bi hastalık.
  ve dışlıyo musun dışlanıyo musun, anlamadığın bikonuma geliyosun. güzel arkadaşlıklar kurabilecekken en fazla bi selam verip geçiyosun. derin bi arkadaşlıktan hep uzak hep özlem duyuyorsun. sana sosyalleşmen gerektiğini tembihleyen az sayıdaki arkadaşlarına da "yok abi ben öyle iyiyim" yalanları atıyorsun. diğer türlüsünü de beceremiyosun, çoğu şeyi miden kaldırmıyor belki. gün içinde bi sürü ruhhaline girip çıkmak artık yoruyor. güldüklerimle ciddi konuşmuyor, ciddi konuştuklarınla gülemiyorsun. belli kalıplara dahil oluşunun sıkıntısıyla hepsinden kaçma isteği sonra. intihar ağzında artık sakız oluyor. kimseye bahsetmiyorsun falan. anlatamadım da. öyle tuhaf bişey. belki birilerinin varlığı doldurur deyip bekliyorsun.