ekşi itiraf

• vaktiyle bir arkadaşım, ne kadar samimi olursa olsun hiç kimsenin bir başkasına %100 dürüst olamayacağını söylemişti. bunun en büyük sebebi de, insanın kendi içinde yer alan kötücül duygularını kendine bile itiraf etmek istememesindendi.
  
  kendime itiraf ediyorum (kendimle aramda sır kalmasın diye); kıskanıyorum. birilerinin tatile gitmesini, yenen güzel yemeği ya da birine yakışan bir kıyafeti görünce genelde en fazla imrenirim. bunun içinde en ufak bir bencillik yoktur, "keşke ben de ..." yoktur.
  
  ama şimdi içimde kor gibi büyüyen bir kıskançlık damarı var, ve sanki bunu yok edemezsem o çok sevdiğim insanlar, kıskandığım şeylerden mahrum kalacaklarmış gibi de dehşet bir korku duyuyorum. sırf bu korku yüzünden onları kıskanıyor olduğumu kendime bile itiraf etmek istemiyorum.
  ve sevmedim bu duyguyu ... arkasından çaresizliği getiriyor çünkü ...