nefser

• gidiyor nefser
  o su içtiğimiz çeşmenin
  taşları birer birer
  
  yazacak daha ne kaldı sanki
  alnında çoğalmış oysa çizgiler
  
  senin söğüt saçların var nefser
  gözlerin birer bal rengi fener
  
  hangi ağzı kadeh bildinse
  şarabın dermanını tükettin
  sen ki en iyi susmayı bilirsin
  susacak neyimiz kaldı nefser?
  
  sen gittiğinden beri
  değişen bir şey yok mahallede
  yalnız hayli akşam oldu işte o kadar
  
  balkondan sarkıp bağırarak
  eve çağırmıyor artık anneler
  ama bizim bırakamayacağımız
  hangi oyun kaldı tadı damakta nefser?
  
  kapanıp bir odaya günlerce
  aşktan meşkten konuştuğumuz
  o sefil, derbeder, görkemli günler...
  ne ki sarılacak olsam şimdi birine
  gövdemin yerinde hissiz bir nesne
  
  çıkmıştın bir gün telaşla merdivenleri
  kapıyı fırtınayla yıkıp yere, demiştin:
  -öylesine âşık oldum birdenbire ama kimseye
  
  senin aşkını alıp nasıl da dolaşmıştık gündüz gece
  gözümüzde buluttan sürme, gökyüzünde seken iki serçe
  söylesene, aşk uğruyor mu yine öyle sebepsiz yere
  nefser sahi gövden duruyor mu hâlâ kalbinin içinde?
  
  işte böyle nefser
  gençlik dediğin bir hileydi belki de