knut hamsun

• şerefsizin önde gidenidir.
  
  öyle ki, neredeyse "edebiyat" akımını bitirmiş, söyleyecek söz bırakmamış, "insan ilişkileri denen yalanlar yumağının içine sıçayım" demiş, ve bizim hepimizin yüzüne kocaman bir tokat atmıştır.
  
  gece gece ağza sıçandır.
  
  buyrun:
  "önlerinden geçtiğim yerleri tanıyorum; ağaçlar, taşlar eski yalnızlıkları içinde; ayaklarımın altında yapraklar hışırdıyor. monoton esiş, tanıdık ağaçlar ve taşlar beni aşıyor; garip bir şükran duygusuyla doluyorum; her şey benimle dost oluyor, kaynaşıyor, hepsini seviyorum. oracığa oturmuş, kendi işlerimi düşünürken yerden kuru bir dal kaldırıyor, elimde tutuyor, seyrediyorum. dal çürümüş enikonu, kabuğun zavallılığı bana çok dokunuyor, kalbimden bir merhamet dalgası geçiyor. kalkıp giderken fırlatıp atmıyorum dalı; eğilip yere bırakıyor, doğruluyor, ondan hoşlanıyorum, onu oracıkta bırakıp ayrılmadan yaşlı gözlerle son defa bakıyorum."
  
  knut hamsun - pan sf.44.
  
  diyecek bir şey bırakmamışsın; ey âli yazar.