kanayanyara sokagi no 3

• 6 yildir kapisindan girmedigim evim.
  
  tophane'den bogazkesen caddesi boyunca yukari dogru cikarken, once ucuncu saga sapip ardindan ikinci saga dondugunuzde girdiginiz sokak, firuzaga mahallesi, kanayanyara sokagidir.
  
  bu sokakta sag kaldirim ikinci sirada, 3 kapi numarali yesil boyali ve beyaz demirli mustakil bir ev vardir. uzun zamandir silinmeyen pencereleri tozla kaplanmis, dis kapi esigi kuru yapraklarla dolmus, kapisinin kenarina sayisiz reklam brosuru sokusturulmus, pencere pervazlarinda kediler uyuklayan bu ev, 6 yildir insan sesine hasret kapisinin acilacagi gunu bekliyor.
  
  bir sonbahar gunu elimde cantam evden cikarken bir kac gune kalmaz geri donecegimi dusunuyordum. mutfak tezgahi uzerinde mantari yeniden kapatilmis yarim sise sarap, kapinin arkasinda islak bir bornoz ve yastigin uzerinde basimin izini birakarak kapattigim kapi 6 yildir acilmadi.
  
  son uc yildir is yerim bu evin sadece bir kac yuz metre ilerisinde. defalarca onunden gectim. bazi geceler sokagin iyice issiz oldugu zamanlarda karsi kaldirimda dikilip karanlik pencerelerini seyrediyorum. evin icini hayalimde canlandirmaya calisiyorum. gittikce siliklesen bir hayali kovalar gibi iceride neyi nerede biraktigimi icimden tekrarlamaya ve unutmamaya ugrasiyorum. her ay basinda evin artik adini bile hatirlamakta zorlandigim ev sahibesine kirayi gonderiyor, elektrik, su, dogalgaz gibi duzenli faturalarini yatiriyorum.
  
  bir defa, sadece bir defa, gecen yaz, cok ama cok alkollü oldugum bir gece evin kapisina kadar gittim. yanimda tasimaktan bir gun bile vazgecmedigim anahtari elime aldim, kilide soktum ve diger elim kapinin kulpunda nefesimi tutup bir an durdum. sokakta tek bir ses bile yoktu ama evin icinde kucuk bir ses, bir tikirti, surunen bir hayalin sesini duydugumu sandim. duydum demiyorum cunku duyabilecegim kadar yuksek bir ses degildi.
  
  anahtari yavasca ve cok sessiz olmaya calisarak geri cikardim. kalbim kulaklari sagir edecek kadar yuksek bir sesle atiyor, tum diger sesleri bastiriyordu. geri cekildim. yavas adimlarla uzaklastim.
  
  o eve son 6 yilda girmeye en yakin oldugum an buydu. o gunden sonra da defalarca evin onunden gectim. hic yanmayan elektrigin ve hic akmayan suyun faturalarini odedim. karanlik pencelereri seyrettim ve benim eve degil, evin bana geri donecegi gunu beklemeye devam ettim...