öğrencinin ölmesi

• mesleğimin 5 senesinde özel eğitimde hafif/orta/yüksek seviyede zihinsel ve bedensel engeli olan ve otizm tanılı çocuklarla çalıştım. bu süre içerisinde yaklaşık 600-650 çocuğum oldu eğitim verdiğim. öğrenciden öteydi çocuklarım benim için. bana anne diyenler de oldu aralarında. üstüme kusanlar da, kolumu ısıranlar da, duvara dayayıp dövenler de oldu. özel eğitimin içinde olağandır bunlar. sesimi bile çıkarmam. etkisi bile kalmadı bende.
  
  bu süre içerisinde 4 tane de çocuğumu, başlığa uygun olsun hadi, öğrencimi de toprağa verdim. bir tanesinin öleceğini biliyordum. ailesi de biliyordu, kendisi de biliyordu. yine de canla başla, elleri kolları titreye titreye okuma yazmayı öğrenmeye çalışırdı. yanlış yapınca kızamazdım, o bana kızardı, "ben ölücem o yüzden mi bana kızmıyorsun loveflycığım?" derdi bana. "hadi len!" derdim ona.
  
  diğer 3ünün bilmiyordum öleceğini. gece gelen telefonlarla aldım hep haberlerini. hiçbirinin cenazesine katılmadım. toprağa veremezdim onları. vermedim de. çocuklarım hep benimle birlikteler şimdi.
  
  bu yüzden gece çalan telefonları hiç sevmem.