bağlama çalmak

• bir kaç ay önce büyük bir hevesle başlayıp maalesef sonunu getirmediğim eylem. üniversite yıllarımdayken de bir kursa gitmiştim ama sonra öğrencilik hali, kurs için para denkleştiremeyince bırakmak zorunda kalmıştım. şimdi yıllar sonra bağlamamı tekrar elime aldığımda önümde hiçbir engelin olmadığını düşünüyordum. oysa gerçekten de insanın önündeki en büyük ve belki de tek engel kendisiymiş. her gün çalışmayı, bir an önce bir şey çalamamanın sabırsızlığına katlanmayı beceremedim. çünkü hani eline bağlamayı alıp kendiliğinden çalmaya başlayan o mukaddes insanlardan değilseniz, her zanaat gibi düzenli çalışmayı, sabırlı olmayı, emek vermeyi gerektiriyor bağlama çalmak. üstelik öyle bir kaç ayda hallolacak bir iş de değil. bağlama çalan bir arkadaş "normal zorlukta bir türküyü çalmak altı ayını alır insanın" dediğinde hem biraz hayal kırıklığı yaşamış; ama kargacık burgacık çalışıma da teselli bulmuştum, demek ki zaten daha zamanım vardı. ama kurstan bir önceki gün alelacele hocamın verdiği parçayı çıkarmaya çalışıp diğer günlerde bağlamayı elime bile almayınca kendimi kandırmanın alemi yok dedim.
  yine de tamamen vazgeçmiş değilim, vazgeçmiş olmak istemiyorum. umarım yine kendimi kandırmıyorumdur.