beethoven piyano konçertosu no. 5

• dinleyen herkesin müzik zevkine dokunacak bir şeyler bulabildiği dev konçerto.
  2. bölümünün romantikliği bana romantik dönemi değil, richard clayderman'ları falan anımsatıyor nedense. sanki o tarz müziklere prototip olmuş gibi. film müziği havası da yok değil. müziğin klasik müzik dinleyicisi olmayan insanları dahi bağımlısı hale getirmesi bu easy listening havasından kaynaklı gibi. bu beni rahatsız etmiyor, aksine beethoven'ın geleceğin dinleyecisinin neyden hoşlanacağını anlamış olması hoşuma gidiyor. piyano ve orkestranın hafif, dolgun, buğulu sonoritesi o kadar anlamlı ve efektif ki, 1800'lerin başında böyle bir tını nasıl yaratılmıştır, dinleyici nasıl tepki vermiştir diye düşünmeden edemiyorum.
  
  2. bölümü 3. bölüme bağlayan o si bemole kurban olunur.
  ayrıca les adieux ile öğrenciliğinizin bir döneminde uğraştıysanız, 3. bölümde kulağınıza ara ara das wiedersehen'den malzemelerin çarpması olası.