metallica çok bozdu

• metallica özelinde değil de genel müzik grubu olarak konuşursak, hayranı olduğumuz grubun hayranı olduğumuz ruhevi koşullarını bir daha bulamayışımızdan kaynaklı bir söz diye düşünüyorum. metallica dinlemeye başladığımda st. anger çoktan çıkmıştı, hatta dinlediğim 4. metallica şarkısıdır kendisi, metale başladığım o ruhevi anların yapıtaşları içerisinde o şarkı da var, bu nedenle metallica'nın hiç bozduğunu düşünmedim, gelişimini anladım ve kabul ettim. sonradan çıkan death magnetic'e de olumlu yaklaştım hatta. ama bende de var bu çok bozdu deme eğilimi. opeth, heritage ile ansızın tarz değiştirdiğinde ilk tepkim albümü opeth diskografisinden aforoz etmek olmuştu.
  bir müzik tarzına bağlanmak ya da bir grubun hayranı olmak aşkla şöyle benzeştirilebilir. seni duygusal boşlukta olduğun dönem yakalar ve seni sen yapar, varlığını ona borçlu olursun. normal insanların arasına katılırsın sonra, duygulara olan açlık o boşluk dönemindeki gibi değildir ama unutmazsın sen o boşluğu dolduruşunu ve hep o ilk duygunun hissettiklerini ararsın. ama insanlar değişir tabi, gruplar da. yaşam ırmağının ilk duyguya ihanet eden akışına doğru kulaç çekersin. ilk duygu, o ana özgüydü, zamanı dondurup da avcumuzun içinde saklayamadığımız için çok bozdu metallica'lar, opeth'ler. ama olsun be, ne olursa olsun seviyorum bu grupları. hem yadırgadıktan sonra birkaç dinlemede alışıyosun. neyse...