10 9 8...

• kaç kişi ile yaşıyorum kendimi, kaç kişi yaşatıyor beni... içimde dur durak bilmeyen sesler, gözlerimi kapattığımda beynimi kemiren mırıldanmalar... basınçtan patlayacak...
  
  hangisi benim? hangisindeyim... yıllarca içimde kendimle yaşadığım ben bildiğim kendim mi? dışarıya her şey normal işte diyen ben mi?, yıllar sonra inkârla kabulle yeni tanımaya başladığım ben mi? hayat dolu kendinden vazgeçmeye ramak kalan tutunamayan kendim mi?
  
  bazen başkalarının mut'unda kendisinden de bir parça bırakan yakın zamanda kirlendiğini öğrenen, örselenmişliğinin farkında olmayan , yüzü gülen iç güldüren, sevgisi hak etmez/görmez, dokunsan ağlayacak, teması sağlıksız, dişlerini sıkarken, nefesini tutup kendi nefesinde boğulan, iç çatışmasında toz toprakta kendini kaybeden ben'ler
  
  kendi içindeki hayat bir anda nasıl ters-yüz olur ... şems'i tebriz'inin dediği gibi midir gerçekten tersinin düzünden daha güzel olabileceği ihtimali var mıdır? bir insan aslını, yaşadıklarını, maruz kaldıklarını inkar etmeden nasıl kabullenir kendini
  
  kafası bulanık, aklı dağınık, içi buruk, ruhu esrik ama yaşıyor ya demek ki her şey normal... kendimde büyüttüğüm kendimler belki de .. tüm bu olanlar bitenlerin faturası tabii ki bana kesilecek.. kendi hayatım bu!
  
  yine de "ben kötü biri değilim... iyiyim. ben çok iyiyim. ben iyi biriyim. sadece... sadece uyuyamıyorum."