zannedersem tek eksiğiniz yarraktı

• ne yuvasız kuşlar
  ne de baharın esrikliği umurundaydı
  apansızca geliyordun
  şehrin yıkıntıları arasından
  onulmayan yara
  kirlenmeyen kir idin
  ve namlunun ucundaki ceylan misali
  ürperirdi o naif bedenin
  yine karartma geceleri
  yine kırılan zeytin dalları
  ve ben ceketimi alıp
  gidiyordum
  seni bırakıyordum bu çakal sürüsüne
  oysa sen
  kadim bir ulusun çığlığıydın
  ve haykırıyordun milyon kere
  'zannedersem tek eksiginiz yarrakti' diye